ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΛΕΥΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ (Omraam Miklael Aivanhov)

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΛΕΥΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ

(OmraamMiklaelAivanhov)

Μία αποκρυφιστική συγκρητιστική κίνησις

 Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργόπουλου, Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ 

   ΗΠαγκόσμια Λευκή Αδελφότητα είναι μία αποκρυφιστική, συγκρητιστική οργάνωση με θεοσοφικές αποχρώσεις, που δημιουργήθηκε από τον ΒούλγαροOmraamMiklaelAivanhov(1900-1986) στο Fresis της Γαλλίας το 1947. Ο ιδρυτής της κίνησης είχε γεννηθεί στη Βουλγαρία, όπου και έζησε μέχρι το 1937. Από το 1937-1986 μετακόμισε και έζησε στην Γαλλία μέχρι το Δεκέμβριο του 1986. Στη Βουλγαρία είχε υπάρξει για πολλά χρόνια μαθητής του Βούλγαρου αποκρυφιστήΠέτερ Ντένωφ¹. Κατά τους ισχυρισμούς της οργάνωσης το επίγειο τμήμα της αποτελεί γέφυρα, που οδηγεί στην ουράνια αόρατη αδελφότητα. Στην Παγκόσμια Λευκή αδελφότητα τόσο στο ουράνιο όσο και στο επίγειο τμήμα της, αντιτίθεται, κατά τους ισχυρισμούς της, η Μαύρη αδελφότητα. 
Σύμφωνα με τον O. M. Aivanhov, στην οργάνωσή του προσφέρεται μία μυστική γνώση, που προέρχεται από ένα θιβετιανό σοφό και από άγνωστα βιβλία, που βρίσκονται φυλαγμένα σε τέσσερις βιβλιοθήκες του σύμπαντος².

 Οσυγκρητιστικός χαρακτήρας είναι εμφανέστατος, όπως συμβαίνει συνήθως σ’ αυτές τις σκοτεινές κινήσεις. Υποστηρίζει χαρακτηριστικά ο O. M. Aivanhov : «Βλέπετε τη γιόγκα της Ινδίας, τα Ευαγγέλια, έχουν τις ίδιες αλήθειες. Ε λοιπόν, αυτές τις αλήθειες εμβαθύνουμε στη διδασκαλία της Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας»³

Οιδρυτής της κίνησης δεν παρέλειψε να συσχετίσει και το πρόσωπο του Χριστού με την Παγκόσμια Λευκή Αδελφότητα, μέσα σε μία ευρύτερη αποκρυφιστική κακοποίηση των Καινοδιαθηκικών δεδομένων.
Μεταξύ των άλλων υιοθετεί, καταλλήλως προσαρμοσμένη, μία κλασσική ανιστόρητη μυθοπλασία στην προσπάθειά του να έχει ο λόγος του μία ψευδαίσθηση ιστορικής αληθοφάνειας. Υποστηρίζει χαρακτηριστικά: «Και ο Ιησούς επίσης, οι θρήσκοι νομίζουν συχνά ότι δεν ήξερε τίποτα κι ότι μπόρεσε να κάνει θαύματα χωρίς να μελετήσει και δουλέψει. Λοιπόν, από ηλικίας δώδεκα μέχρι τριάντα χρονών τα Ευαγγέλια δεν λέγουν τίποτα για τη ζωή του Ιησού. Πού είχε πάει σ’ αυτά τα 18 χρόνια; Στα αρχεία της Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας, όπου η ζωή του περιγράφεται με λεπτομέρειες, διαβάζουμε ότι στην περίοδο αυτή ο Ιησούςεταξίδευσε. Πήγε μέχρι τα Ιμαλάια και εκεί εκπαιδεύτηκε από τους Μεγάλους Μύστες».⁴

Σ’ άλλο σημείο, δεν θα διστάσει να παρουσιάζει τον Χριστό και τους Αγίους Αποστόλους ως χρήστες και χορηγούς κανόνων και πρακτικών μαγείας. Αναφερόμενος στις απαντήσεις του Χριστού κατά τους τρεις πειρασμούς του στην έρημο ο O.M.Aivanhov, εκφράζει την άποψη ότι: «Στις τρεις του απαντήσεις, θα δούμε ότι ο Ιησούς έδωσε τους κανόνες της λευκής μαγείας»⁵. Και σ’ άλλη περίπτωση πάλι υποστηρίζει ο ιδρυτής της κίνησης: «Πολλοί νομίζουν ότι οι Απόστολοι ήταν άνθρωποι αμόρφωτοι κι όχι έξυπνοι. Διόλου. Ο Ιησούς τους διάλεξε, διότι στο παρελθόν υπήρξαν Μύστες και μεγάλοι Μάγοι. (..) Ακόμη κι ο πιο άπιστος, ό Άγιος Θωμάς, ήταν η ενσάρκωση του Σολομώντα».

ΗΠαγκόσμια Λευκή Αδελφότηταπροσηλυτίζει τα μέλη της μέσω διαλέξεων, εκθέσεων, προσωπικών επαφών και άλλων μέσων, επαγγελλόμενη ένα νέο κόσμο καινούργιας ζωής, ευτυχίας, αρμονίας, κατανόησης, μιας νέας παγκόσμιας ηλιακής θρησκείας, όπως θα αρμόζει στην εποχή του Υδροχόου.⁶
Η κίνηση δραστηριοποιείται και στην Ελλάδα ως σωματείο από το 1987, πλην όμως έχει διασπαστεί σε δύο διαφορετικές ομάδες.  

1. Βλ. Pierre Riffard, L’ Ésotérisme, σ. 870
2. Bλ. Jean Vernette, Dictionnaire des Grupes Religieux Aujourd’hui. Religions Églises Sectes. Nouveaux mouvements religieux Mouvements spiritualistes, 1995. σ. 94.
3. Βλ. O. M. Aivanhov, H μεταφυσική διάσταση του ανθρώπου σ. 125
4. Βλ. O. M. Aivanhov, Η πνευματική αλχημεία, όπ. π. σ. 92 (βλ. και σ. 85)
5. Βλ. O. M. Aivanhov, Το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, σ. 117.
6. Πρβλ. O. M. Aivanhov, Η πνευματική αλχημεία, όπ. π. σ. 92.
    
   Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος

 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον       www.egolpion.com  

14   ΑΠΡΙΛΙΟΥ  2013 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ:

Read more:http://www.egolpion.net/aivanhov.el.aspx#ixzz2RCIsuSqC

“ΚΑΙΡΟΣ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ”

“ΚΑΙΡΟΣ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ”

Ἐγκύκλιος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας κ. Νικολάου,

“ΚΑΙΡΟΣ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ”

 Ἡ χάρις καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εὔχομαι νὰ σκεπάζει ὅλους σας, τὴν κοινωνία, τὸ ἔθνος καὶ τὴν Ἐκκλησία μας.

. Σκέφθηκα πολὺ γιὰ νὰ συντάξω αὐτὴ τὴν ἐγκύκλιο καὶ νὰ τὴν ἀπευθύνω στὴν ἀγάπη σας. Μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ δὲν ἤμουν σίγουρος, ἂν ἔπρεπε νὰ τὸ κάνω.

. Τὶς τελευταῖες ὅμως μέρες, μέσα στὴν κατάσταση τοῦ γενικευμένου πανικοῦ ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν πατρίδα μας, τῶν σπασμωδικῶν ἀποφάσεων τῶν ὑπευθύνων διαχειριστῶν τῆς ζωῆς καὶ τοῦ μέλλοντός μας, τὴν ἐπαναλαμβανόμενη ἐναλλαγὴ ὑποσχέσεων καὶ διαψεύσεων ποὺ ἔχουν τραυματίσει τὸ ἠθικὸ καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά μας, τὸν καταιγισμὸ τῶν χωρὶς τέλος φορολογικῶν ἐπιβαρύνσεων, δέχθηκα σωρεία τηλεφωνημάτων καὶ μηνυμάτων πολιτῶν τῆς περιοχῆς μας ποὺ ζητοῦν ἀπεγνωσμένα μία παρέμβαση καὶ κάποια συμπαράσταση στὸ οἰκονομικό τους ἀδιέξοδο καὶ δράμα.

. Οἱ μισθοὶ καὶ οἱ συντάξεις περικόπηκαν, ἀρκετοὶ ἀπολύθηκαν, οἱ ἄνεργοι πληθύνονται, πολλοὶ στέγνωσαν οἰκονομικά. Καὶ ξαφνικὰ μᾶς ζητεῖται ἀπειλητικὰ καὶ ἐκβιαστικὰ νὰ πληρώσουμε, ἐπὶ πλέον φόρο γιὰ τὸ σπίτι ποὺ μένουμε σὰν νὰ εἶναι τὸ κράτος πλέον φτωχότερο ἀπὸ τοὺς φτωχούς. Φτάσαμε, ἀντὶ τὰ ἔξοδά μας νὰ γίνονται γιὰ τὸ φαγητό, τὸ σπίτι καὶ τὶς ἀνάγκες μας, ὅ,τι ξοδεύουμε νὰ πηγαίνει σὲ δύο φοβερὲς λέξεις: σὲ φόρους καὶ σὲ χρέη.

. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς τὸ αἴσθημα πνιγμοῦ ποὺ διακατέχει ἴσως καὶ τὴν πλειοψηφία τῶν συμπολιτῶν μας, σίγουρα καὶ ἀρκετοὺς ἀπὸ μᾶς. Ποιός μποροῦσε νὰ φαντασθεῖ ὅτι ὁ ὑπέροχος καὶ ὑπερήφανος λαός μας θὰ ἔφτανε σὲ αὐτὸ τὸ κατάντημα; Νὰ ἔχει δώσει καὶ τὴν τελευταία σταγόνα τοῦ ἱδρώτα του, τοῦ κόπου του, τῆς ἀξίας του, καὶ παρὰ ταῦτα νὰ ἔχουμε ὡς λαὸς διασυρθεῖ παγκοσμίως; Καὶ τώρα χωρὶς καμμία ἐλπίδα καὶ ἐγγύηση νὰ διεκδικεῖ τὸ κράτος μας πιεστικὰ τὰ δάκρυα καὶ τὸ αἷμα μας;

. Εἶναι αὐτονόητο ὅτι δὲν ἀντέχουμε ἄλλο. Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ αὐτό. Πρέπει ὅμως νὰ τὸ ποῦμε. Νὰ τὸ φωνάξουμε στὰ αὐτιὰ τῶν ἁρμοδίων: «Ὣς ἐδῶ! Δὲν μποροῦμε ἄλλο. Βρέστε ἄλλες λύσεις. Ἴσως πιὸ δύσκολες, ἀλλὰ πιὸ ἀποδοτικές, πιὸ ἔξυπνες καὶ σίγουρα πιὸ ἀνθρώπινες. Ἂν δὲν μπορεῖτε, ὁμολογῆστε τὴν ἀδυναμία σας. Δὲν εἶναι ντροπὴ νὰ μὴν μπορεῖ κανείς. Εἶναι ὅμως ἀπαράδεκτο νὰ ἐπιμένει στὴν εὐθύνη τῆς γενικευμένης καταστροφῆς μας. 

Μᾶς φτιάξατε ἕνα κράτος ποὺ προσφέρει στὸν λαὸ πολὺ λιγότερα ἀπὸ ὅσα τοῦ ἀπαιτεῖ. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβετε· δὲν εἶστε μόνο ὀφειλέτες στοὺς δανειστές σας, εἶστε ὀφειλέτες καὶ στὸν λαὸ ποὺ ταχθήκατε νὰ ὑπηρετεῖτε. Ἀφοῦ δὲν καταφέρνετε τὴν ἐθνικὴ σωτηρία μέσα ἀπὸ πολιτικὴ συνεργασία, αὐτὴ θὰ προκύψει ἀναγκαστικὰ μέσα ἀπὸ λαϊκὴ ἀπαίτηση καὶ πρωτοβουλία».

. Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

. Ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ πρέπει ὁ λαὸς νὰ δείξει τὸ διαμέτρημα τῆς δύναμής του, νὰ κάνει γνωστὰ τὰ ὅριά του. Ἦρθε ἡ ὥρα ὅλοι μαζὶ νὰ πάρουμε στὰ χέρια μας τὶς τύχες μας.

. Ὅσο παραμένουμε ἀδρανεῖς, ὅσο μένουμε ὑποτελεῖς σὲ ἐσφαλμένες ἢ ἀβάσταχτες ἐπιλογές, τόσο καθιστοῦμε τὸν ἑαυτό μας συνυπεύθυνο στὸν ἀργὸ ἀλλὰ βέβαιο ὑπαρκτικὸ ἐκφυλισμό μας. Ἂν δὲν ξυπνήσουμε, τελειώσαμε. Δὲν θὰ ὑπάρχει συνέχεια!

. Καιρὸς πλέον νὰ ξεσηκωθοῦμε. Τὰ πάντα πρέπει νὰ ἀλλάξουν. Καὶ ἐπειδὴ δὲν θὰ τὰ ἀλλάξουν κάποιοι ἄλλοι, πρέπει νὰ μποῦμε στὸ παιχνίδι ὅλοι.

. Ὅποιος πονάει γιὰ τὴν κατάσταση καὶ ἀγαπάει τὴν ἀλήθεια ἔχει θέση σὲ αὐτὴ τὴν ἀλλαγή. Κανεὶς δὲν περισσεύει. Ὅλες οἱ ἀνατροπές, ὅλες οἱ μεγάλες ἀλλαγὲς ἔγιναν ἀπὸ ἡρωικοὺς ἀνθρώπους, κυρίως νέους. Ὄχι ἀπὸ συμβιβασμένους οὔτε ἀπὸ ἀγανακτισμένους, ἀλλὰ ἀπὸ ὑγιῶς ἐπαναστατημένους. Ὅλοι μαζὶ καὶ πρέπει καὶ μποροῦμε καὶ ἐπιβάλλεται νὰ ἀλλάξουμε μὲ δική μας πρωτοβουλία τὸ μέλλον μας. Ὄχι μὲ βία, ἀλλὰ μὲ δύναμη καὶ ἀποφασιστικότητα.

. Ὄχι μὲ μηδενιστικὲς ἐπιλογές, ἀλλὰ μὲ καθαρότητα, ἡρωισμὸ καὶ ἐξυπνάδα.

. Σίγουρα καὶ ἡ δική μας εὐθύνη ὡς λαοῦ δὲν εἶναι καθόλου μικρή. Συμφωνήσαμε μὲ τὶς μικρονοϊκὲς πολιτικὲς ἐπιλογὲς καὶ τὶς κάναμε συνήθειες καὶ νοοτροπία μας.

. Ἡ ἀνειλικρίνεια, ἡ ἀδιαφορία, τὸ βόλεμα, τὸ εὔκολο κέρδος, ἡ προσβολὴ τῶν θεσμῶν, ἡ ὕβρις κατὰ τῆς πίστης καὶ παράδοσής μας, ἡ ἀσέβεια κατὰ τοῦ κράτους καὶ τῶν νόμων, οἱ ἀλόγιστες διεκδικήσεις ἀποτέλεσαν κομμάτια τῆς ζωῆς τοῦ Νεοέλληνα, ποὺ δὲν μᾶς τιμοῦν καθόλου. Δὲν μᾶς φταῖνε μόνον οἱ ἄλλοι εἴτε αὐτοὶ λέγονται κερδοσκόποι εἴτε ξένα συμφέροντα εἴτε πολιτικοί.

. Τὸ δικό μας μερίδιο εὐθύνης γιὰ τὸ σημερινό μας κατάντημα δὲν εἶναι εὐκαταφρόνητο. Ἡ λύση τῆς μετάνοιας καὶ ἀλλαγῆς εἶναι μονόδρομος.Τοὺς ἄλλους δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ἀλλάξουμε. Τὴ δική μας ὅμως νοοτροπία καὶ ζωὴ ἔχουμε καὶ τὴ δυνατότητα καὶ τὴν εὐθύνη νὰ τὶς διορθώσουμε. Ἂς ἀρχίσει ὡς ἐπανάσταση αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ ἡρωικό.

. Ὁμολογῶ ὅτι καὶ ὡς Ἐκκλησία μᾶς κάνανε κομμάτι τοῦ καταρρέοντος κρατικοῦ συστήματος.

. Γι’ αὐτὸ καὶ συχνὰ μᾶς παρερμηνεύει ὁ λαός. Ἀγκαλιάσαμε τὸ κράτος, στηριχθήκαμε σὲ αὐτὸ καὶ τραυματίσθηκε ἡ βαθειὰ σχέση μας μὲ τὸν λαό. Τὸν ὑπηρετήσαμε μὲν ὡς πονεμένο καὶ φτωχό, ἀλλὰ δὲν τὸν ἀγκαλιάσαμε ὡς κομμάτι τῆς ὑπόστασής μας.

. Τουλάχιστον δὲν καταφέραμε νὰ μᾶς νοιώσει ἔτσι. Μολύνθηκε τὸ γάλα τῆς μάνας του, τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπό του ἀπὸ τὸ στῆθος της. Αὐτὸ εἶναι ὅ,τι χειρότερο ὑπάρχει. Ὁ λαὸς εἶναι ὅ,τι ἱερώτερο ἔχουμε μετὰ τὸν Θεὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία στὴ φύση της εἶναι ἡ ἀνάσα τοῦ λαοῦ. Αὐτὴν τὴν ἀνάσα τελευταία στερηθήκαμε. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ξαναρχίσει ὁ ζωτικὸς θηλασμός.

. Δὲν ἀμφισβητῶ βέβαια ὅτι εἴμαστε καὶ θύματα. Κάποιοι μᾶς ξεγέλασαν. Κάποιοι διαχειρίσθηκαν τὰ θέματά μας μὲ ἔνοχη ἀνικανότητα. Κάποιοι μᾶς διέσυραν διεθνῶς καὶ μᾶς ὁδήγησαν στὰ στόματα τῶν θηρίων αὐτοῦ τοῦ κόσμου εἴτε ἀπὸ ἐπιπολαιότητα εἴτε ἐνδεχομένως καὶ ἀπὸ ὕποπτες σκοπιμότητες. Καὶ νὰ ποῦ φτάσαμε! Ἰσοπεδωθήκαμε στὸ μηδὲν τῆς περιουσίας μας καὶ στὸ τίποτα τῆς ἀξιοπρέπειάς μας.

. Παρὰ ταῦτα δὲν ψάχνουμε γιὰ ἐνόχους. Τώρα ἐπειγόμαστε γιὰ λύσεις. Λύσεις ὅμως ποὺ δὲν πατᾶνε τὸν λαό, ἀλλὰ ἀνασταίνουν τὴν τιμή του. Ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ θὰ πρέπει ὅσοι παίρνουν ἀποφάσεις νὰ καταλάβουν τί συμβαίνει στὰ σπίτια, στοὺς δρόμους, στὰ μαγαζιὰ καὶ στὴν καθημερινότητα. Τί συμβαίνει στὶς ψυχές μας. Αὐτὸ δὲν θὰ τὸ μάθουν ἀπὸ τὴν τρόϊκα οὔτε ἀπὸ τὶς μεταξύ τους διαβουλεύσεις. Θὰ τὸ μάθουν ἀπὸ τὸν λαό. Πρέπει τὴν φωνή μας νὰ τὴν ἀκούσουν. Δὲν γίνεται ἀλλιῶς.

. Θὰ ἤθελα λοιπὸν νὰ πῶ σὲ ὅσους δὲν μποροῦν νὰ πληρώσουν τὴν λεγόμενη «ἔκτακτη εἰσφορὰ ἀκινήτων» νὰ μὴ φτάσουν σὲ ἀπόγνωση. Νὰ ξέρουν ὅτι θὰ βρεθοῦμε ὅλοι ἑνωμένοι στὸ πλευρό τους καὶ θὰ φωνάξουμε μαζί: «Οὐκ ἂν λάβοις παρὰ τοῦ μὴ ἔχοντος».

. Ἂς καταλάβουν ὅτι δὲν ἔχουμε. Δὲν μποροῦμε. Φτάσαμε στὰ ὅριά μας, ἀλλὰ ἀρνούμαστε νὰ μᾶς τελειώσουν. Ἂν ἀδρανήσουμε, δὲν θὰ τὸ καταλάβουν. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς προφήτευσε πρὶν ἀπὸ διακόσια πενήντα χρόνια λέγοντας: «Θὰ σᾶς βάλουν βαρὺ καὶ δυσβάσταχτο φόρο ἀκόμη καὶ στὰ παράθυρα καὶ στὰ κοτέτσια, ἀλλὰ ὅμως δὲν θὰ προλάβουν».

. Πράγματι, δὲν θὰ προλάβουν! Μὴ λυγίσετε μπροστὰ στὴν οἰκονομικὴ χρεωκοπία. Αὐτὴν ἤδη τὴ ζοῦμε. Ἀρνηθεῖτε τὴ χρεωκοπία τῆς ἀξιοπρέπειας, τῆς ἱστορίας, τῆς ἐθνικῆς συνείδησης. Αὐτὰ μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ τὰ διεκδικήσουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας. Ἔστω τώρα, τὴν τελευταία στιγμή.

. Τὰ Μεσόγεια καὶ ἡ Λαυρεωτικὴ εἶναι μία εὐλογημένη περιοχὴ ποὺ μέχρι πρότινος ἔσφυζε ἀπὸ ἀνάπτυξη καὶ εὐημερία. Τὸν τελευταῖο ὅμως καιρὸ ὅλο καὶ πληθαίνουν αὐτοὶ ποὺ μὲ ἀπόγνωση στρέφονται στὴν Ἐκκλησία ἢ ὅπου βροῦν, καὶ ἐκλιπαροῦν γιὰ συμπαράσταση καὶ βοήθεια.

. Πολλοὶ ἔχουν λυγίσει, ἔχουν οἰκονομικὰ γονατίσει. Δὲν μποροῦν νὰ θρέψουν τὰ παιδιά τους. Ἔχασαν τὸν ὕπνο τους. Ζοῦν τὴν ἀπειλὴ τοῦ παρόντος καὶ μὲ τὸν φόβο τοῦ μέλλοντος.

. Ἔχουν ἰδιοκτησίες, ἀλλὰ δὲν ἔχουν χρήματα. Αὐτοὶ πῶς θὰ πληρώσουν; Ποῦ νὰ τὰ βροῦν; Θὰ τοὺς πάρουν τὸ σπίτι; Θὰ τοὺς κόψουν τὸ ρεῦμα; Εἶναι δυνατὸν νὰ βυθίσουν στὸ σκοτάδι τὴν Κερατέα ἢ τὸ Λαύριο ποὺ φιλοξενοῦν τὸ μεγαλύτερο ἐργοστάσιο τῆς ΔΕΗ στὴν πατρίδα μας;

. Ὅ,τι καὶ νὰ συμβεῖ, ἀδελφοί μου, θὰ ἤθελα νὰ ξέρετε ὅτι ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία μας θὰ δώσει τὰ πάντα γιὰ νὰ σταθεῖ στὸ πλευρό σας. Ἂν σὲ ἕναν κόψουν τὸ ρεῦμα, ἐμεῖς θὰ τὸ κόψουμε σὲ ὅλους τοὺς ναούς.

. Θὰ κάνουμε γάμους μὲ κεριὰ στὰ χέρια καὶ λειτουργίες μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Μὲ κανέναν τρόπο δὲν θὰ δεχθοῦμε, τὴ στιγμὴ ποὺ νοικοκυριὰ εἶναι βυθισμένα στὸ σκοτάδι, οἱ ναοὶ νὰ λειτουργοῦν μὲ ἀναμμένους τοὺς πολυελαίους.

. Ὅλοι μαζὶ λοιπὸν τώρα, ὀφείλουμε νὰ πιέσουμε τοὺς ἐκπροσώπους μας περισσότερο ἀπὸ ὅσο τοὺς πιέζουνε οἱ δανειστές. Γιατί ἡ ἀνάγκη μας γιὰ ἐπιβίωση ξεπερνάει τὴν ἀνάγκη τους νὰ κυριαρχήσουν πάνω μας. Γιατί ἡ ἀξιοπρέπειά μας ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὰ πάσης φύσεως συμφέροντα. Γιατί ἡ ἐθνική μας ὑπερηφάνεια στηρίζεται σὲ μία ἱστορία ποὺ ὅλοι τους ζηλεύουν. Γιατί τὴν Εὐρώπη τὴν βλέπουμε περισσότερο ὡς οἰκογένεια, ποὺ κατανοεῖ τὴν δυσκολία τῶν λαῶν, παρὰ ὡς θηλιὰ ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ἀσφυξία τὶς κοινωνίες.

. Δὲν μᾶς ἔμεινε τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ μεταμορφώσουμε ξανὰ τὴν Ἑλλάδα σὲ πατρίδα μας, 

τὴν ἱστορία της σὲ ταυτότητά μας, τὰ παραδείγματα τῶν προγόνων μας σὲ βιώματά μας καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε ἀπὸ τὸν ἀσύνετο νεοπλουτισμὸ στὴν ἀξιοπρεπῆ λιτότητα καὶ ὀλιγάρκεια, ἀπὸ τὶς ὑποτελικὲς ὑποχωρήσεις στὸν ἡρωισμὸ καὶ ἀπὸ τὸν παγκόσμιο διασυρμὸ στὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια καὶ τὸν πανθομολογούμενο θαυμασμό.

. Ἔτσι, ὁ Θεός, ὅπως λέγει καὶ ὁ λαός, δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει, γιατί μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο δὲν θὰ Τὸν ἔχουμε κι ἐμεῖς ἀφήσει.

Μὲ πατρικὲς εὐχὲς καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀφύπνισης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΟΝΕΙΡΑ

ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΟΝΕΙΡΑ

ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΟΝΕΙΡΑ

Όνειρα, ζωές, ψυχές, άνθρωποι, αισθήματα, περιουσίες όλα προς πώληση. Και αυτό γιατί; Για ένα αιώνιο γιατί, που πάντοτε θα μας τρώει σαν το αχόρταγο σαράκι το τρυφερό ξύλο. Γιατί περνούμε από άθλιες και επώδυνες δοκιμασίες , για να αποδείξουμε τι; Ότι είμαστε  άνθρωποι; Ότι έχουμε δικαίωμα στη ζωή, τη μόρφωση, την οικογένεια, την εργασία, τα αισθήματα, την πίστη στο θεό; Ότι έχουμε νου και ας διαστρεβλώνεται σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς;

Όλα τα αδιανόητα και εξοντωτικά στην Ελλάδα μας θα τα βρει κανείς. Στην χώρα που εξαιτίας αυτής δημιουργήθηκε όλος ο κόσμος. Πού ακούστηκε ξανά, να πληρώνουμε για να ζούμε μια αθλία ζωή, στην οποία θα πρέπει να πληρώνουμε για τις ανάσες που παίρνουμε, για τα αισθήματα που νιώθουμε ακόμη και για το ανοιγόκλεισμα των ματιών μας. 

Για ποιο λόγο οι γονείς μου καθώς και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι, να υποχρεώνονται να πληρώνουν εκ νέου κινητά κι ακίνητα, περιουσίες μιας ζωής, τα οποία σημειωτέον έχουν χρυσοπληρώσει στο παρελθόν; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σε περίπτωση θανάτου, θα παρακαλάμε να μην πέσει κλήρος σε εμάς, για να μην πληρώσουμε αποδοχή κληρονομιάς, επιπρόσθετους ψεύτικους φόρους κ.α, ώστε να λάβουμε αυτά για τα οποία πάλεψαν οι δικοί μας μια ζωή, αυτά που θα αποτελούν μια ανάμνηση από εκείνους, αυτά τα οποία εν τέλει ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ. Τόσοι άδικοι φόροι για πράγματα τα οποία οι δικοί μας έχουν πληρώσει με το παραπάνω στο παρελθόν. 

Ένα ατέρμονο χαράτσι η ζωή μας πια. Ξυπνάμε με την έγνοια του, ζούμε και προσαρμόζουμε τις ζωές μας στα μέτρα και τα σταθμά του, κοιμόμαστε με τη σκέψη του. Κι αν ξημερωθούμε είμαστε ήρωες. Πολλοί δεν ξυπνούν από αυτόν το βαθύ ύπνο και κοιμούνται αιώνια, ηττημένοι από αυτήν την άδικη και αβάσταχτη μάχη με τα τόσα βάσανα που κουβαλούν. 

Στην Ελλάδα σήμερα, οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους, nδεν έχουν να φάνε, η πενιχρή σύνταξη πετσοκόβεται στην κυριολεξία μαζί με την παροχή φαρμάκων στους ηλικιωμένους. Οι νέοι υποχρεώνονται να υποβάλλουν φορολογική δήλωση για το υπέρογκο ή και δικαιολογημένα-ανύπαρκτο ποσό που λαμβάνουν πλέον από τους γονείς τους για χαρτζιλίκι. Επίσης, το δικαίωμα σε δωρεάν μόρφωση κόπτεται μαζί με το νήμα των ονείρων των νέων, που το κρατούν με κάθε τους δύναμη ακόμη ζωντανό, κι αυτό γιατί σχολές κλείνουν π συγχωνεύονται σε άσχετα τμήματα άλλων σχολών ενώ βιβλία πανεπιστημιακά συγγράμματα παύουν πιθανότατα από το εαρινό εξάμηνο να διανέμονται λόγω οφειλών του κράτους προς τους εκδοτικούς οίκους. Άκρως σημαντικό επίσης, και το θέμα της Φορολογίας για όσους πιστεύουν στο Θεό!!!

Οι ένδοξοι προγονοί μας, έζησαν στη σκλαβιά για 300 χρόνια. Εμείς διανύουμε μόλις το 4ο. Άραγε, αντέχουμε για άλλα 296; Ή ορθότερα θα αντέξουμε μέχρις ότου συμπληρωθούν άλλα τόσα χρόνια; Μπορεί να χρειαστούν και περισσότερα μπορεί και λιγότερα, εάν δεν αφυπνιστούμε εγκαίρως. Μπορούμε ακόμη να το αλλάξουμε όλο αυτό το οποίο υφιστάμεθα αγόγγυστα έτη κι έτη τώρα. Ας παλέψουμε για μια ζωή που δεν έχουμε ζήσει ποτέ ως τώρα και μας αξίζει. Αξιοπρέπεια, τιμή και πίστη για ένα καλύτερο όχι μόνο για ένα εφήμερο αύριο αλλά για ένα αιώνιο μέλλον.

Με εκτίμηση Σμυρναίου Φαίη Φοιτήτρια Πάντειου Πανεπιστημίου

Ἀλέξανδρος Ἀντώνοβιτς Μέντεμ

Ἀλέξανδρος Ἀντώνοβιτς Μέντεμ

Ἀλέξανδρος Ἀντώνοβιτς Μέντεμ

Α΄ 

Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ πνευματικὰ παιδιὰ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Αὐγουστίνου τῆς Καλούγκα ἦταν καὶ ὁ μετέπειτα μάρτυρας τῆς Ῥωσικῆς Ἐκκλησίας Ἀλέξανδρος Ἀντώνοβιτς Μέντεμ.

Γεννήθηκε στὴν πόλι Μίταβ τῆς ἐπαρχίας Κουρλανδία (Λετονία) τὸ 1877. Πατέρας του ἦταν ὁ Ἀντώνιος Ludvigovich Μέντεμ, ποὺ κατεῖχε διάφορες κυβερνητικὲς θέσεις μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τοῦ γερουσιαστῆ καὶ κυβερνήτη τῆς πόλεως Νόβγκοροντ.

Τὸ 1870 ὁ Ἀντώνιος Ludvigovich ἀγόρασε 16.000 στρέμματα γῆς καὶ ἀργότερα ὁ γυιός του Ἀλέξανδρος πούλησε τὰ 5.400 στρέμματα σὲ ντόπιους χωρικοὺς σὲ πολὺ χαμηλὴ τιμή.

Ὅλη ἡ οἰκογένεια ἦταν ἀγαπητὴ ἀπὸ τοὺς συμπολῖτες τους καὶ εἶχαν μόνο ὄμορφες ἀναμνήσεις νὰ διηγηθοῦν ἀπὸ τὰ χρόνια ποὺ ἦταν κυβερνήτης ὁ Ἀντώνιος.

Ὁ Ἀλέξανδρος ἀποφοίτησε ἀρχικὰ ἀπὸ τὸ Γυμνάσιο τοῦ Νόβγοροντ καὶ ἀργότερα, τὸ 1897, ἀπὸ τὴ Νομικὴ σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως.

Παρ᾿ ὅλο ὅμως ποὺ οἱ σπουδές του ἦταν στὴ νομική, ποτέ του δὲν σαγηνεύτηκε ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ ἐπάγγελμα.

Ἀπὸ μικρὸς καλλιεργοῦσε τὴ γῆ καὶ καμμιά ἀγροτικὴ ἐργασία δὲν γινόταν δίχως τὴ δική του συμμετοχή. Ἔτσι ἀπὸ μικρὴ ἡλικία ἀπέκτησε μεγάλη πείρα καὶ πάνω στὶς γεωργικὲς καλλιέργειες ἀλλὰ καὶ μεγάλη ἀγάπη γιὰ τὸν τόπο του καὶ τοὺς ἀνθρώπους.

Τὸ 1901 ὁ Ἀλέξανδρος παντρεύτηκε τὴ Μαρία Φιοντόροβνα Τσέρτκοβα, μὲ τὴν 

ὁποία ἀπέκτησαν τρία κορίτσια καὶ ἕνα γυιό. Ὁ γυιός του, μετὰ τὴν ἐπανάστασι, μετανάστευσε στὴ Γερμανία καὶ μία ἀπὸ τὶς κόρες του πυροβολήθηκε τὸ 1938.

Ὁ Ἀλέξανδρος διαχειρίστηκε τὴν περιουσία του μέχρι τὸ 1918 καὶ μετὰ τὴν κατάσχεσι ἀπὸ τὴ Σοβιετικὴ κυβέρνησι ὅλων τῶν ἰδιόκτητων ἐκτάσεων νοίκιασε λίγα μόλις στρέμματα, ὅσα δηλαδὴ μποροῦσε νὰ καλλιεργήσῃ μόνος του.

Ἡ οἰκογένειά του ζοῦσε πολὺ φτωχικὰ καὶ ἀρκετὲς φορὲς εἶχαν μόνο τὴν οἰκονομικὴ δυνατότητα ν᾿ ἀγοράσουν ἐλάχιστους σπόρους ἀπαραίτητους γιὰ τὴ σπορά. Πολλὲς φορὲς δὲν εἶχαν ἄλογα κ᾽ ἐπειδὴ ἡ ἔκτασι τῆς γῆς ποὺ μίσθωναν ἦταν 18 μίλια μακριὰ ἀπὸ τὴν πόλι, πήγαιναν μὲ τὰ πόδια ἢ ἀνέβαιναν σὲ κάρρα ποὺ κατευθύνονταν πρὸς τὴν περιοχὴ ἐκείνη.

Ὅταν ξεκίνησε ὁ ἐμφύλιος πόλεμος, ὁ Ἀλέξανδρος μαζὶ μὲ τοὺς δύο ἀδελφούς του συμφώνησαν νὰ μὴ στραφοῦν ἐναντίον τῶν ἴδιων τῶν συμπατριωτῶν τους καὶ ὡς ἐκ τούτου νὰ μὴ συμμετέχουν στὸν πόλεμο.

Τὸ 1918 τὸν συνέλαβαν οἱ μπολσεβῖκοι καὶ τὸν καταδίκασαν σὲ θάνατο διὰ πυροβολισμοῦ. Τὴν ἡμέρα ὅμως τῆς ἐκτελέσεως τῆς ποινῆς, ζητώντας ἄδεια γιὰ νὰ πάῃ ν᾽ ἀποχαιρετήσῃ τοὺς συγγενεῖς του, ἐπενέβη ὁ Λευκὸς Στρατός, ἔδιωξε τοὺς μπολσεβίκους ἀπὸ τὴν περιοχὴ κ᾽ ἔτσι ὁ Ἀλέξανδρος σώθηκε ἀπὸ βέβαιο θάνατο.

Συνελήφθη ξανὰ τὸ καλοκαίρι τοῦ 1919 καὶ φυλακίστηκε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ στὶς φυλακὲς τοῦ Σάρατοβ. Ὅταν ἀποφυλακίστηκε δήλωσε ὅτι ποτέ δὲν εἶχε προσευχηθῆ τόσο ἔνθερμα ὅσο μέσα στὴ φυλακή, ὅπου ὁ θάνατος ἦταν πρὸ τῶν πυλῶν καὶ κανείς δὲν γνώριζε ποιός θὰ ἦταν ὁ ἑπόμενος ποὺ θὰ θυσίαζε τὴ ζωή του γιὰ τὸ Χριστό.

Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1923 οἱ ἀρχὲς συνέλαβαν πάλι τὸν Ἀλέξανδρο. Ὁ ἀνακριτὴς τὸν κατηγόρησε ὅτι ὠργάνωνε μιὰ φάρμα ἐκτροφῆς βοοειδῶν κι ἀφοῦ τὸν ἄκουσε νὰ μιλάῃ μὲ λεπτομέρειες γιὰ μιὰ τέτοια ἐπιχείρησι, θαύμασε μὲν τὶς γνώσεις του ἀλλὰ ἀρνήθηκε νὰ τοῦ δώσῃ τὴν ἄδεια νὰ ὑλοποιήσῃ τὴν ἰδέα του. Τέλη Ὀκτωβρίου τοῦ ἴδιου ἔτους ἀποφυλακίστηκε καὶ ἐπέστρεψε στὴν οἰκογένειά του.

Ὅλες αὐτὲς οἱ δοκιμασίες μαλάκωσαν τὴν ψυχή του καὶ δυνάμωσαν τὴν πίστι του.

Τὸ 1922 ἔγραψε στὸ γυιό του, Θεόδωρο «Σὲ λίγες μέρες εἶνε τὰ γενέθλιά σου. Γίνεσαι 21 ἐτῶν, ἄρα ἐνηλικιώνεσαι. Θὰ προσεύχωμαι, ἀγόρι μου, ἔνθερμα γιὰ σένα νὰ βαδίζῃς τὴν ἐπίγεια ζωή σου ἀξίως καὶ μὲ δικαιοσύνη –ὅσο μπορεῖς–, σῴζοντας τὴν ψυχή σου. Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ σοῦ χαρίζῃ χαρά, δύναμι ψυχῆς καὶ σώματος, ἀνδρεία καὶ τόλμη, καὶ δυνατὴ καὶ ἀκλόνητη πίστι. Τὴν πίστι ὅτι ἡ ζωή μας δὲν τελειώνει μὲ τὸ θάνατό μας. Τέτοιου εἶδους πίστι θὰ σὲ κάνῃ νὰ μὴν προσκολλήσῃς τὴν ἐπίγεια ζωή σου —ποὺ εἶνε μικρῆς σημασίας— σὲ πράγματα εὐτελῆ, ἀνήθικα καὶ ἐξευτελιστικά…Μόνο ἕνας βαθειὰ πιστὸς ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ εἶνε ἀληθινὰ ἐλεύθερος. Ἡ ἐξάρτησί μας ἀπὸ τὸ Θεὸ εἶνε ἡ μόνη ἐξάρτησι ποὺ δὲ μᾶς ὑποβιβάζει καὶ δὲ μᾶς μετατρέπει σὲ ἐλεεινοὺς δούλους, ἀλλὰ ἀντιθέτως μᾶς ἐξυψώνει. Εἶμαι ἕνας φτωχὸς κήρυκας καὶ ὁδηγός, ἀλλὰ θὰ ἤθελα νὰ σοῦ πῶ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιὰ μου τὸ πῶς αἰσθάνομαι γιὰ σένα καὶ τὸ τί σοῦ εὔχομαι γιὰ τὴ μελλοντική σου πνευματικὴ πορεία. Νὰ πιστεύῃς χωρὶς κανένα δισταγμό. Νὰ προσεύχεσαι θερμὰ μὲ πίστι ὅτι ὁ Θεὸς σὲ ἀκούει. Νὰ μὴ φοβᾶσαι τίποτα σ᾽ αὐτὸ τὸ κόσμο ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Θεό, καὶ νὰ καθοδηγῇς τὴ συνείδησί σου σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του. Μὴν λαμβάνεις τίποτε ἄλλο ὑπ᾽ ὄψιν σου. Νὰ μὴ προσβάλλῃς κανένα. Ὁ Χριστὸς νὰ εἶνε μαζί σου, ἀγόρι μου ἀγαπημένο. Ἡ μητέρα σου κ᾽ ἐγὼ προσευχόμαστε γιὰ σένα εὐχαριστώντας τον ποὺ μᾶς χάρισε τέτοιο γυιό… Σὲ ἀγκαλιάζω νοερῶς, σὲ σταυρώνω καὶ σοῦ στέλνω τὴν ἀγάπη μου. Ὁ Θεὸς νὰ εἶνε μαζί σου. Ὁ πατέρας σου».

Τὸ 1925 ἡ σύζυγος τοῦ Ἀλεξάνδρου Μαρία Φιοντόροβνα ἔγραψε στὸ γυιό τους Θεόδωρο ποὺ βρισκόταν στὸ ἐξωτερικό «Θὰ ἤθελα νὰ σοῦ γράψω κάποια πράγματα γιὰ τὸν πατέρα σου τὰ ὁποῖα ἴσως νὰ σοῦ εἶνε κάπως ἀκατανόητα. Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ὁ πατέρας σου ἔχει ὡριμάσει πνευματικά. Δὲν ἔχω ξαναδεῖ στὴ ζωή μου τέτοια πίστι, εἰρήνη καὶ γαλήνη ψυχῆς, τόση ἐλευθερία καὶ δύναμι πνεύματος. Κι αὐτὸ δὲν εἶνε μόνο ἡ δική μου ὑποκειμενικὴ ἄποψι τὸ βλέπουν ὅλοι. Καὶ θέλω νὰ ξέρῃς ὅτι μ᾿ αὐτὴ τὴν ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πορευόμαστε ὡς οἰκογένεια».

[ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «The Orthodox Word» τ. 282-283/2012

- μετάφρασι• ἱ. μονὴ Ἁγ. Αὐγουστίνου Φλωρίνης]

Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ Δ -Ο ΜΟΝΟΦΑΓΑΣ! -

Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ Δ -Ο ΜΟΝΟΦΑΓΑΣ! -

Στη δεύτερη μορφή τού «μονοφάγου» μπορούμε να προσέξουμε τα ακόλουθα πάθη:

1)      Ή κενοδοξία. Ή κενοδοξία είναι βασικό πάθος πού καλλιεργεί άλλα πάθη, όπως τη φιλαργυρία, την πλεονεξία, τη δοξομανία κλπ.

2)      Το «επί πλούτω χαίρειν». Αυτό το να χαίρεσαι για τον πλούτο σου είναι ή προετοιμασία, το υπόβαθρο για τη λατρεία και θεοποίηση τού πλούτου. Γι` αυτό και ό άγιος Ιωάννης ό Σιναΐτης λέει πώς «αυτός πού χαίρεται για τα χρήματα δεν γνωρίζει πνευματικές χαρές». Κι ακόμη, ό προφήτης Ιερεμίας λέει: «Αυτά λέει Κύριος ό Θεός... Να μην καυχάται ό πλούσιος για τον πλούτο του».

3)      Ό θησαυρισμός, ό μικρός έστω. Ό άγιος Αμβρόσιος ό Μεδιολάνων μάς δείχνει και τις συνέπειες του πάθους τού θησαυρισμού. Λέει: «Βλέπουμε πώς όταν επιθυμούμε να αυξήσουμε τα πλούτη μας, να συσσωρεύουμε χρήμα, να επεκτείνουμε τις κτίσεις μας στη γη και να ξεπεράσουμε τούς άλλους σε πλούτη, απογυμνωνόμαστε απ' τη δικαιοσύνη και χάνουμε το αίσθημα της κοινής ωφέλειας. Πώς μπορεί πραγματικά να είναι δίκαιος αυτός πού επιθυμεί να πάρει απ' τούς άλλους για να πλουτίσει ό ίδιος;». Ό Σολομών χαρακτηρίζει το θησαυρισμό «αρρώστια» και προσθέτει πώς τα μαζεύει για τούς ευσεβείς και δίκαιους. Ό Ιώβ λέει, «αν έκρυψα χρυσάφι» να μού καταλογισθεί αμαρτία. Ό Δαβίδ περιγράφει: «οι δίκαιοι θα δουν την καταστροφή τού κακού και στην αρχή θα ξαφνιαστούν, έπειτα όμως θα περιγελάσουν και θα πουν: Κοίτα, τί είναι ό άνθρωπος. Ήλπιζε στον πολύ του πλούτο, και δυνάμωνε κοινωνικά. Στηριζότανε στα μάταια και επίγεια, αλλά δεν έβλεπε για βοηθό του το θεό». Γι' αυτό είπε ό Κύριος: Πόσο δύσκολο είναι να μπουν στη βασιλεία των ουρανών οι «πεποιθότες επί χρήμασι».

4)      Ή υποδούλωση στον πλούτο. Ή υποδούλωση στον πλούτο είναι ένα σκαλοπάτι μετά το πάθος του θησαυρισμού. Όπως ό δούλος δεν μπορεί να διευθύνει τον εαυτό του, γιατί άλλος τον διευθύνει, έτσι και το «μονοφάγο» τον διευθύνει ό πλούτος, ή σκέψη της αποκτήσεως και της απολαύσεως τού πλούτου, γιατί είναι «δούλος» τού πλούτου (Χρυσόστομος).

5)      Ή τόλμη για τα πάντα. Το πάθος αυτό είναι συνέπεια της υποδούλωσης στον πλούτο. Δεν λογαριάζει νόμο, ηθική, συνήθεια, συγγένεια -τίποτα δεν λογαριάζει. Χρησιμοποιεί κάθε μέσο για ν' αποκτήσει και ν' αυξήσει τα πλούτη του. «Για τα χρήματα τα πάντα τολμά» (Χρυσόστομος).

6)      Ή πονηριά. Μια μορφή της τόλμης για τα πάντα είναι το πάθος της πονηριάς. Στο συνεχή αγώνα για ν' αποκτήσει πλούτο τόσο πολύ χρησιμοποιεί σαν μέσο την πονηριά (την κατεργαριά), πού και να θέλει να φερθεί με απλότητα δεν μπορεί -μόνο την πονηριά χρησιμοποιεί.

7)      Ή μανία τού κέρδους ή κερδοσκοπία. Όταν το εμπορικό κέρδος γίνει μανία εκμεταλλεύσεως ή μονομανία, τότε είναι πάθος. Απ' τούς αρχαίους Έλληνες είχε επισημανθεί ή κερδοσκοπία σαν πάθος. Ό Παυσανίας λ.χ. λέει: «Απ' τα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσης, πού μάς σπρώχνουν στην αδικία, το μεγαλύτερο είναι ή μανία τού κέρδους». Στο Μεσαίωνα καθώς είπα, στη Δυτική Ευρώπη χαρακτήριζαν όλους τούς έμπορους για αντίθετους προς το Χριστιανισμό, γιατί είχαν το πάθος της οικονομικής εκμετάλλευσης των άλλων ανθρώπων. Ό κύριος δηλαδή σκοπός της ζωής τους είναι «το χρηματολογείν» και γι' αυτό λέει για τον τύπο αυτό των ανθρώπων ό Ψευδό-Κλήμης ότι «δουλεύει τω κέρδει».

8)      Ή ασωτία. Συνήθως οι «μονοφάγοι» αποκτούν και το πάθος της ασωτίας, όπως ό «άφρων πλούσιος» της παραβολής, πού ανέφερα.

9)      Οι παραισθήσεις. Οι «μονοφάγοι» με τα πολλά αυτά πάθη καταντούν να χάνουν την πραγματικότητα της κοινωνικής ζωής και να ζουν με παραισθήσεις, δηλαδή γίνονται ψυχοπαθείς. 

Για τις παραισθήσεις των πλουσίων μιλούν ό Μ. Βασίλειος και ό αρχαίος Έλληνας ποιητής Σοφοκλής στην «Αντιγόνη» του. Λέει:

«...Μές στους ανθρώπους εύρημα πιο κακό δε βλάστησε άλλο απ' το χρυσάφι. Αυτό τις πολιτείες φέρνει άνω κάτω- αυτό και ξεβγάζει τούς άντρες απ' τα σπίτια των αυτό και των δικαίων τις γνώμες ξεπλανεύει κι αλλάζοντας τις στρέφει σε αισχρές πράξεις, και κάθε ανόσιο έργο τούς μαθαίνει».

10)    Ή απόγνωση. Ή όλη κατάσταση του «μονοφάγου» πλουσίου και ειδικά οι παραισθήσεις του του δημιουργούν πολλές ταραχές (Χρυσόστομος), πού

τον φέρνουν ψυχολογικά σε αδιέξοδο και σε απόγνωση (Χρυσόστομος). Αλλά σε περίπτωση πού οι άνθρωποι αυτοί είχαν πρωτύτερα μια πνευματική ζωή,

τώρα ή κατάσταση τους είναι πιο δύσκολη. Ό Μ. Αντώνιος σε μια σχετική περίπτωση είπε ότι αυτούς «τούς κατακρεουργούν οι δαίμονες στον πόλεμο εναντίον τους». Δένουν «την αγχόνη στην ψυχή» τους, λέει ό Μ. Βασίλειος και ό Κλήμης ό Αλεξανδρινός αναφέρει περιπτώσεις χριστιανών πλουσίων, πού έφθασαν σε απόγνωση και αυτοκτόνησαν.

11)    Είναι κοινωνικά άχρηστοι. Έτσι τούς χαρακτηρίζει ό Έρμάς, ό δέ Χρυσόστομος τούς χαρακτηρίζει άκαρπα «αγκάθια» και ό Ψευδό-Χρυσόστομος «άκαρπο δέντρο». Γι' αυτό, καθώς λέει ό Χρυσόστομος, κατακρίνονται απ' τούς ανθρώπους κι όλοι συνωμοτούν εναντίον τους.

12)    Καταντούν άθεοι. Δηλαδή με τη ζωή τους δέ δέχονται τη χριστιανική 

διδασκαλία (Χρυσόστομος), χωρίζουν τον άνθρωπο απ' το Θεό (Νείλος), αρνούνται το Χριστό (Έρμάς), γιατί «το χρήμα είναι άθεότης» (Κύριλλος Αλεξανδρείας) και λοιπόν «κοίτα την ειδωλολατρία πού γίνεται σ' όλες τις περιπτώσεις απ' το χρήμα» (Χρυσόστομος).

Ώστε και οι δύο μορφές της απολαυστικής μικρής περιουσίας (ή τού μονοφάγου μικρού πλουσίου) πού είδαμε (με στιγμές ή χωρίς στιγμές πνευματικής ανατάσεως) είναι το 6ο σκαλοπάτι στη σκάλα για την ιδιοκτησία κατά την ορθόδοξη αντίληψη. Το σκαλοπάτι αυτό -ή απολαυστική χρήση τού μικρού πλούτου είναι μια παραφύση κατάσταση. Ή υλική απόλαυση δεν είναι ό σκοπός της ζωής του άνθρωπου (αυτό είναι πρακτικός υλισμός), αλλά μέσον για την ευτυχία του, όπου θα έχει μαζί με τις πνευματικές απολαύσεις και υλικές απολαύσεις. Γι' αυτό είναι κατάσταση παραφύση.

Ν.Θ. ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΥ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΠΟΨΗ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ  ΚΟΡΑΛΙ 1982

Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ

Κυριακή, 14 Απριλίου 2013

Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ -Μαμωνισμός ή θησαυρισμός (ή μεγάλη ιδιοκτησία - ό πλούτος)

7ο σκαλοπάτι: Μαμωνισμός ή θησαυρισμός (ή μεγάλη ιδιοκτησία - ό πλούτος)

Με τον όρο Μαμωνισμός εκφράζουμε τη θεοποίηση της ιδιοκτησίας ή τού πλούτου. Δηλαδή τη λατρεία τού συριακού θεού, προστάτη της ιδιοκτησίας και του πλούτου, τού Μαμωνά. Και ό Ιησούς αναφέρει το Μαμωνά σε πλήρη αντίθεση με το θεό. Τον όρο «θησαυρισμός» τον χρησιμοποιεί ό Χριστός δύο φορές για τη μεγάλη και παθολογική συλλογή υλικών αγαθών ή πλούτου, πού την κατακρίνει βέβαια.

Τα χαρακτηριστικά τού Μαμωνισμού είναι:

1)        Ό θησαυρισμός. Ό θησαυρισμός είναι μια άπειρη πλεονεξία, δηλαδή μια συνεχής έλξη προς το χρυσό (τον πλούτο), «ακόρεστη» στην αρπαγή, όπως λέει ό Χρυσόστομος. Ή χαρά για την απόκτηση τού πλούτου δεν είναι χριστιανική χαρά, γιατί «χαίρεται για τα χρήματα, αυτός πού είναι άγευστος από πνευματικές χαρές» (Ιωάννης Σιναΐτης). «Ό ειδωλολάτρης (λέει ό Χρυσόστομος και ό Νείλος) βλέπει τον πλούτο και μένει κατάπληκτος απ' το θαυμασμό του βλέπω κι εγώ τον πλούτο, και τον περιφρόνησα και γέλασα». Δηλαδή «όπου είναι ό θησαυρός σου, εκεί είναι και ή καρδιά σου», είπε ό Χριστός.

2)        Ή θεοποίηση τού πλούτου. «Αυτός πού έχει εξασκηθεί να ασχολείται όλο με το χρήμα, λατρεύει αντί για το Θεό το Μαμωνά, τουτέστι έχει υποδουλωθεί στο κέρδος», λέει ό Ψευδό-Κλήμης. Δηλαδή ό άνθρωπος δεν μπορεί να έχει δύο έρωτες (το Θεό και το Μαμωνά), κατά το Χρυσόστομο. Ή θεοποίηση τού πλούτου (πού στη γλώσσα του Ευαγγελίου λέγεται Μαμωνισμός) χαρακτηρίζεται σαν «αθεΐα», δεν είναι δηλαδή πίστη σε αληθινό Θεό. Λέει ακριβώς ό Κύριλλος ό Αλεξανδρείας: «Το χρήμα είναι αθεότης».

Ή υπεραξία και θεοποίηση του πλούτου σε διάφορο βαθμό έχει μεγάλη διάδοση. Θυμίζω ένα σύγχρονο λαϊκό τραγούδι, πού λέει: «Ή δύναμη στον άνθρωπο είναι το πορτοφόλι» (αντί να πει: Ό Θεός —ή πίστη στο Θεό- είναι ή δύναμη του άνθρωπου). Κι ακόμη καταχωρίζω την «Προσευχή στο δολάριο», πού έγραψε ό Ισπανός ποιητής Ζοζέ Μανουέλ Καστανιόν. Ένα απ' τα βιβλία του έχει τον τίτλο: 

«Ή λατρεία τού δολαρίου». Το ποίημα αυτό είναι παραφθορά της Κυριακής Προσευχής:

«Πατέρα δολάριο,

Βασιλιά των αγαθών,

πού είσαι στις Τράπεζες,

ας είναι αγία ή παρουσία σου.

Κάνε μας μια επιταγή,

το δολάριο το επιούσιο

πού το ορέγονται

όλοι οι χριστιανοί

και οι μωαμεθανοί.

Μη μάς το δίνεις

σε μικρή ποσότητα

για να μπορέσουμε

να πληρώσουμε

ηδονές, βίτσια και γυναίκες.

Και μη μάς αφήνεις

να πέσουμε στη δυστυχία,

αλλά ελευθέρωσε μας

από την απουσία του. Αμήν».

3)        Ό πλούτος γίνεται υπηρέτης της κακίας. Ό Κύριλλος ό Αλεξανδρείας λέει πώς ό πλούτος «μάλλον υπηρέτης της κακίας» γίνεται. Λ.χ. ό πλούτος υπηρετεί την «υπεροψία» τού άνθρωπου. Γι' αυτό λέει ό Χρυσόστομος πώς ό πλούτος «οπλίζει ληστές εναντίον μας», δηλαδή προκαλεί και τούς άλλους (από ζήλεια ή από ανέχεια) να κάνουν το κακό.

4)        Ό πλούσιος είναι «ελεεινός», γιατί αδικεί τούς άλλους, προπάντων τούς φτωχούς, πού δεν μπορούν να αμυνθούν. «Αν ό πλούτος είναι όργανο για αδικία, είναι ελεεινός ό πλούσιος», λέει ό Μ. Βασίλειος. Ό Αστέριος επίσκοπος Άμασείας διερωτάται: «Πόσοι φτωχοί αδικήθηκαν» για ν' αποκτηθεί ή μεγάλη αυτή περιουσία;. Ό Δαβίδ παρακαλεί το Θεό να σώσει «πτωχό και πένητα από των διαρπαζόντων αυτόν». Ό Χρυσόστομος μιλάει για την εκμετάλλευση του φτωχού. Και ή Σύνοδος της Καρθαγένης (418 ή 419 μ.Χ.) ενδιαφέρθηκε «διά την των πενήτων κάκωσιν» απ' τούς πλουσίους. Ζητάει λοιπόν απ' την πολιτική εξουσία να βοηθήσει την Εκκλησία για να αμυνθεί «κατά της των πλουσίων τυραννίδος».

Οι πλούσιοι, έκτος απ' την άμεση εκμετάλλευση και καταπίεση των φτωχών, κατηγορούνται γιατί «παραβλέπουν τούς άλλους (ανθρώπους) πού πένονται», κατά το Χρυσόστομο, γιατί κι αυτό είναι μια εκμετάλλευση των δωρεών τού Θεού εις βάρος των φτωχών. «Εσείς οι πλούσιοι, πού κομπορρημονείτε για τον πλούτο σας, προσέξτε μήπως αυτοί πού στερούνται στενάξουν» εις βάρος σας, λέει ό Έρμάς. Και ό Απόστολος Ιάκωβος ό Άδελφόθεος λέει: «Οι πλούσιοι δεν σάς καταδυναστεύουν, κι αυτοί δεν είναι πού σάς σέρνουν στα δικαστήρια; Αυτοί δεν είναι πού με τη συμπεριφορά τους βλαστημάνε το τιμητικό όνομα» του χριστιανού;. «Τα ημερομίσθια των εργατών πού θέρισαν τα χωράφια σας, και οι βουές των θεριστών φθάσανε στ' αυτιά τού Κυρίου Σαβαώθ. Ζήσατε στη γη με πολυτέλεια και απολαύσεις, παχύνατε σαν τα ζώα πού θα τα σφάξουν. Καταδικάσατε και σκοτώσατε τον αθώο, πού δεν σάς αντιστάθηκε». Και συμπληρώνει ό Χρυσόστομος: «Αυτά ν' ακούσουν οι πλούσιοι, πού ανάβουν το καμίνι της φτώχειας». Γι' αυτό ό Χριστός χαρακτηρίζει τον πλούτο «μαμωνά της αδικίας», δηλαδή «ό πλούτος είναι άδικος, γιατί οι μεγάλες περιουσίες με αδικία δημιουργούνται και μεγάλη αδικία διαπράττει αυτός πού μόνο για τον εαυτό του κρατάει τα πλούτη».

5) Ό πλούτος με την ελεεινότητα του προκαλεί και καλλιεργεί την κακία και στους άλλους ανθρώπους, γίνεται ένας κοινωνικός κίνδυνος. Οι πλούσιοι αναγκάζουν τούς ανθρώπους να τούς επαινούν κι έτσι αυξάνουν την υπερηφάνεια τους («τύφος»), όπως λέει ό Κλήμης ό Αλεξανδρινός. Ή κολακεία στον πλούσιο καλλιεργεί τη δουλοπρέπεια των φτωχών, λέει ό Χρυσόστομος. Και συνεχίζει: οι φτωχοί κολακεύουν τον πλούσιο, αλλά και τον μισούν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα για την κοινωνική διαφθορά, πού καλλιεργείται με τις κακίες των πλουσίων είναι αυτό πού ό ίδιος ό αυτοκράτορας Ιουστινιανός περιγράφει σ' ένα του έγγραφο προς τον ανθύπατο της Καππαδοκίας (όπως ανέφερα σε προηγούμενο κεφάλαιο): «Οι πιο μεγάλοι ιδιοκτήτες, κοκκινίζουμε από ντροπή και πού το λέμε, με πόση απρέπεια τριγυρνάνε και πώς οι ακόλουθοι τους τούς περιποιούνται και τούς ακολουθεί ενοχλητικός (στους άλλους) όχλος και με αναίδεια όλους τούς ληστεύουν, και απορούμε, πώς μέχρι τώρα αντέχουν οι  υποτακτικοί τους... Κάθε μέρα προστίθενται κι άλλοι αδικούμενοι: πολλοί απ' αυτούς είναι ιερείς, γυναίκες δέ πάρα πολλές. Κι όλοι οδύρονται εξ αιτίας των πραγμάτων τους, πού τούς αφαίρεσαν, γιατί κανείς δεν είναι κοντά τους, πού να μπορεί να εμποδίσει την αρπαγή. "Όλη δέ σχεδόν ή κρατική περιουσία έχει γίνει τώρα ιδιωτική (των καταπατητών πλουσίων), αφού κόβεται και αρπάζεται (ή γη) μαζί με κοπάδια από άλογα. Κι αυτά χωρίς να υπάρχει ούτε καν ένας να τούς αντιμιλήσει, άλλ' όλα τα στόματα είναι βουλωμένα με το χρυσάφι» -τη δωροδοκία.

Αποτέλεσμα των χαρακτηριστικών αυτών του Μαμωνισμού είναι:

1)        «Οι αρρώστιες κάθε πολιτείας», όπως λέει ό Πλούταρχος, είναι «ή αλαζονεία, ό φθόνος και ή κακουργία» πού προκαλεί ό μεγάλος πλούτος. Γι' αυτό ό αυτοκράτορας Ιουστινιανός και άλλοι (όπως τον 10ο αιώνα) με νόμους ήθελαν «να προστατέψουν» ή να περιορίσουν τις μεγάλες ιδιοκτησίες. Οι βυζαντινοί αυτοκράτορες «επιχείρησαν ακόμη και πολέμους εναντίον» των πλουσίων, αλλά τίποτα δεν κατόρθωσαν. Όταν όμως κατέλαβαν τη Βυζαντινή αυτοκρατορία οι Λατίνοι «ή τάση, πού είχαν οι φεουδάρχες να εξελιχθούν σε ημιανεξάρτητους (άρχοντες), διά μιας ολοκληρώθηκε».

2)        Το πνεύμα τού θησαυρισμού (Μαμωνισμού) προσπάθησε να επιβληθεί και θεωρητικά, με τις ευλογίες μερικών χριστιανών αιρετικών. Έτσι καλλιεργήθηκε και επιβλήθηκε ό καπιταλισμός (κεφαλαιοκρατία), πού έχει μπολιάσει όλο το σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό και όλους μας ψυχολογικά. Χαρακτηριστικοί νομίζω είναι οι στίχοι τού Άνδ. Λασκαράτου:

«Ώ Μούσα! Στον αιώνα πού βρεθήκαμε ή κοίτα για παράδες, ή χαθήκαμε».

Αποτέλεσμα αυτού (σαν αντίδραση) είναι ό κομμουνισμός, πού πολλές φορές παρουσιάζεται κι αυτός σαν κρατικός καπιταλισμός εκμετάλλευση δηλαδή τού άνθρωπου όχι απ' τον άλλον άνθρωπο, άλλ' απ' το κράτος.

Ό καπιταλισμός είναι το οικονομικό σύστημα πού προϋποθέτει μεγάλα ιδιωτικά κεφάλαια και βασίζεται σ' αυτά. Το οικονομικό αυτό σύστημα το ανέπτυξε ή θεωρία της φιλελεύθερης ατομιστικής σχολής της κλασικής οικονομίας. Υποστηρίζει δογματικά πώς ό απεριόριστος και ελεύθερος ανταγωνισμός στο οικονομικό επίπεδο είναι νόμος της φύσεως και θεωρεί φυσικό επακόλουθο την εξουθένωση τού οικονομικά αδύνατου. Οι οικονομικές όμως σχέσεις είναι σχέσεις των ανθρώπων (πού είναι όχι μόνο υλικά όντα, αλλά και πνευματικά), πού με τη θέληση τους μπορούν να ρυθμίσουν τις σχέσεις τους. Ό Χριστιανισμός λέει ακριβώς το αντίθετο απ' τον καπιταλισμό: «Οφείλουμε εμείς οι (οικονομικά) δυνατοί τα άσθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν».

Ό ιδεώδης άνθρωπος, για την κεφαλαιοκρατία είναι ό HOMO OECONOMICUS, πού δεν δέχεται ηθικές αρχές, ενώ ό Χριστός είπε: «Πάντα γάρ ταύτα (το θησαυρισμό) τα έθνη επιζητεί... Ζητείτε δέ πρώτον την βασιλείαν τού θεού και την δικαιοσύνην Αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται ύμίν», γιατί «τί ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίση, την δέ ψυχήν αυτού ζημιωθή;». Ό Χριστιανισμός όχι μόνον δεν δέχεται την εκμετάλλευση τού άνθρωπου από τον άνθρωπο (πού δέχεται ό καπιταλισμός), αλλά διδάσκει το «μακάριόν έστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν», και «όσον πλεονάζεις τω πλούτω τοσούτον ελλείπεις τη αγάπη» (Μ. Βασίλειος). Ή αλήθεια είναι πώς μερικά παρακλάδια τού Καλβινισμού (Κουάκεροι, Μεθοδιστές, δηλαδή αιρετικοί χριστιανοί) ύπεστήριξαν τον καπιταλισμό καθώς έχω αποδείξει σε ειδική μελέτη. 

Ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος λέει ότι «ό διάβολος επειδή ήθελε να πείσει τούς ανθρώπους πώς κάθε πλούτος προέρχεται απ' τον ουρανό κι είναι δωρεά τού θεού», διέστρεψε και τα κείμενα της Αγίας Γραφής. Τέλος κι ό Αλέξανδρος Τσιριντάνης λέει χαρακτηριστικά: «Ό καπιταλισμός είναι υλισμός με συνέπεια, πού κόβει κάθε πνευματική εκδήλωση στη ζωή».

3) Ό πόλεμος μεταξύ των ατόμων και ιδίως μεταξύ των κρατών είναι αποτέλεσμα συνήθως της επιθυμίας τού οικονομικού συναγωνισμού με τη μορφή της εδαφικής επεκτάσεως. Δηλαδή γενικά είναι μια επιθυμία θησαυρισμού (ή καπιταλισμού). Αυτή είναι μια αιτία τού πολέμου και κατά τον Μ. Βασίλειο. Ή «αθεότης» και ή αμαρτωλή ζωή πού προκαλεί ό θησαυρισμός είναι ή αιτία των πολέμων, γι' αυτό κι ό Μ. Βασίλειος λέει πώς, αν δεν υπήρχε ή αμαρτία, δεν θα υπήρχαν πόλεμοι.

Ν.Θ. ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΥ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΠΟΨΗ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ  ΚΟΡΑΛΙ 1982

ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ.

ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ. ΣΚΗΤΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΣΜΟΛΕΝΣΚ "ΠΟΛΛΟΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΔΩ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΟΙ"