Ψυχολόγους θέλουμε, ιερείς και πνευματικούς δεν θέλουμε! * (Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Καθηγούμενος Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους)

Εις το «Άνθρωπος ην οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώνα» (Ματθ. κα’ 33-42, Ευαγγέλιον ΙΒ’ Κυριακής του Ματθαίου).

Ο Οικοδεσπότης της Παραβολής είχε φυτεύσει αμπελώνα, τον είχε περιφράξει, είχε α­ναθέσει την καλλιέργειά του σε γεωργούς και, όταν ήλθε ο καιρός της συγκομιδής, έστειλε ανθρώπους του για να συλλέξουν τον καρπό.
Ο αμπελών είναι η ανθρωπότης και ο Οικοδεσπότης είναι ο άγιος Θεός. Από την ανθρωπότητα ο Κύριος περίμενε καρπούς. Έστελνε κατά καιρούς τους απεσταλμένους Του να ζητήσουν τους καρπούς από την ανθρωπότητα, αλλά αυτοί που είχαν σφετερισθή τον αμπελώνα, οι κακοί άρχοντες του Ισραήλ και των διαφόρων λαών που μέχρι σήμερα εξουσιάζουν τους ανθρώπους, αυτοί νό­μιζαν και νομίζουν ότι ο αμπέλων είναι δικός τους. Θέλουν να σφετερισθούν τα αγαθά αυτού του αμπελώνος, αυτού του κόσμου, και να τα χρησιμοποιήσουν ιδιοτελώς όχι για το καλό της ανθρωπότητος, όπως ήθελε ο Ιδιο­κτήτης του. Βέβαια η Παραβολή αναφέρεται άμεσα στους άρχοντες του Ισραήλ εκείνης της εποχής, οι οποίοι όχι μόνον απέρριψαν τους Προφήτας, τους απεσταλμένους του Θεού, που ζητούσαν τους καρπούς του αμπελώνος, αλλά στο τέλος απέρριψαν και θανάτωσαν και τον Υιό του Οικοδεσπότου, τον Οποίον έστει­λε ο Οικοδεσπότης με την ελπίδα ότι θα συνήρχοντο και θα μετανοούσαν. Αυτοί όμως όχι μόνο δεν μετενόησαν, αλλά βρήκαν ευκαιρία και είπαν: αυτός είναι ο Υιός, ο κληρονόμος του αμπελώνος, ας τον σκοτώσουμε, να τελειώ­νουμε μια για πάντα. Έτσι έκαναν το μεγάλο έγκλημα να θανατώσουν τον αθώο Κύριο Ιησού Χριστό.
Αλλά η Ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνε­ται. Και σήμερα και σε κάθε εποχή υπάρχουν εκείνοι οι κακοί ποιμένες, οι κακοί οδηγοί των λαών, οι οποίοι παραμερίζουν τον Ιδιοκτήτη του αμπελώνος, τον Δημιουργό Θεό, και θέ­λουν να διαφεντεύουν αυτοί την Ιστορία και τον κόσμο.
Και κάνουν τόσα εγκλήματα, τόσες αδικίες, τόσα παράλογα πράγματα, προκειμένου να ικανοποιήσουν τον εγωισμό και τα πάθη τους.

Και βλέπουμε ότι και στην Πατρίδα μας δυ­στυχώς υπάρχει αυτή η προσπάθεια σιγά-σιγά να εξοβελισθή ο Χριστός από την ζωή μας με πολλούς τρόπους, και τελευταία με την απαγόρευσι από το Υπουργείο Παιδείας στους Πνευματικούς να πηγαίνουν στα σχολεία -όπως γινόταν μέχρι σήμερα- να εξομολογούν τα παιδιά που ήθελαν να εξομολογηθούν. Για­τί οι Πνευματικοί δεν εξομολογούσαν όποιον δεν ήθελε, αλλά όποιον ήθελε. Και το θαυμα­στό είναι ότι τα περισσότερα παιδιά ήθελαν και ανεπαύοντο και ωφελούντο από την πα­ρουσία των Πνευματικών. Ίσως μερικές φορές κάποιοι Πνευματικοί να μην εφέροντο με την δέουσα διάκρισι. Αλλά αυτές ήσαν οι εξαιρέ­σεις. Ο κανών είναι -απ’ ό,τι και εμείς γνωρί­ζουμε- ότι οι Πνευματικοί βοηθούσαν πολύ τα παιδιά στα σχολεία.
Τώρα λοιπόν με πρόσφατη απόφασι του Υπουργείου Παιδείας απηγορεύθη στους Πνευματικούς να πηγαίνουν στα σχολεία να εξομολογούν τα παιδιά. Με ανακοίνωσί της η Ιερά Σύνοδος είπε ότι το μέτρο δεν στρέφεται κατά της Εκκλησίας αλλά κυρίως κατά των παιδιών. Γιατί τα παιδιά, ιδιαίτερα σήμερα που βάλλονται από τόσους πειρασμούς, που δέχονται τόσες κακές επιδράσεις, τις οποίες όλοι τις γνωρίζουμε, τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά θα είχαν ανάγκη από την παρουσία ενός Πνευματικού στα σχολεία.
Θα θυμάστε ότι με αφορμή τα γεγονότα που έγιναν τελευταία στην Βέροια προτάθηκε να διορισθούν μόνιμα ψυχολόγοι στα σχολεία. Οι ψυχολόγοι να σώσουν τα παιδιά! Λοιπόν, ψυ­χολόγους θέλουμε, ιερείς και Πνευματικούς δεν θέλουμε!
Αυτός είναι ένας έμμεσος διωγμός του Χρι­στού από τα σχολεία, από την παιδεία και από την κοινωνία.
Διώχνουμε τον Χριστό, αλλά δεν σκεπτόμα­στε ποιες συνέπειες θα έχη η απουσία του Χρι­στού από την ζωή μας. Δεν θέλω να επιρρίψω ευθύνες μόνο στους πολιτικούς. Και εμείς οι άνθρωποι της Εκκλησίας κάνουμε λάθη. Αλλά τα λάθη αυτά δεν έπρεπε να τα εκμεταλλεύωνται οι εχθροί της Εκκλησίας, για να βγάλουν τον Χριστό από την ζωή μας και από τα σχολεία.
Ας έχουμε τον νου μας, γιατί μπορεί και εμείς να εξορίζουμε τον Χριστό από την προ­σωπική μας ζωή. Όχι μόνο το Υπουργείο Παιδείας και δεν ξέρω ποιοι άλλοι Οργανισμοί, αλλά και εμείς οι ίδιοι με τις απροσεξίες μας, με την έλλειψη πίστεως, αγάπης, προσευχής, μετανοίας, διώχνουμε τον Χριστό από την ζωή μας και μένουμε έρημοι.
Τί θα γίνη ο κόσμος χωρίς τον Χριστό; Αυτή είναι η αιωνία κόλασις, να ζη ο άνθρω­πος χωρίς τον Χριστό, χωρίς την Χάρι του Χρι­στού, χωρίς την ειρήνη του Χριστού, χωρίς το Φως του Χριστού, χωρίς την παρηγοριά και την αλήθεια που μόνο ο Χριστός μπορεί να δώση.
Με αυτές τις ταπεινές σκέψεις ήθελα να επι­κοινωνήσω σήμερα μαζί σας -βλέπω ότι έχετε έλθει πολλοί αδελφοί προσκυνηταί και μάλι­στα πολλοί νέοι- και να προβληματισθούμε για το ποια πρέπει να είναι η θέσις του Χρι­στού στην ζωή μας, στα σχολεία μας, στο έθνος μας, στην κοινωνία μας. Θέλουμε έθνος, σχο­λεία, κοινωνία, τον εαυτό μας, χωρίς Χριστό ή με τον Χριστό;
Εάν βγάλουμε τον Χριστό, θα υποφέρουμε, δεν θα χαρούμε αληθινά, θα βασανιζόμαστε. Εάν βάλουμε τον Χριστό στη ζωή μας, έστω και αν αυτό θέλη κόπο και αγώνα, θα έχουμε αληθινή ειρήνη, την χαρά του Χριστού, την οποία εύχομαι εις πάντας υμάς. Αμήν.
* Ομιλία στην Τράπεζα της Μονής στις 28.8.2006