π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ Άβαταρ μέλους inaapp

Re: π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ

Δημοσίευση από inaapp » Σάβ Φεβ 21, 2009 11:44 pm
α) Ποιοί είναι εκείνοι που παρομοιάζονται με την οδό

Είναι όσοι ακούν μεν τον λόγο της βασιλείας του Θεού, έρχεται όμως ο διάβολος κι αφαιρεί τον λόγο αυτό, και είναι σαν να μην τον άκουσαν ποτέ. Η καρδιά των ανθρώπων αυτών έχει σκληρυνθεί. Έχει πωρωθεί. Έχει καταπατηθεί τόσο, όσο πατιέται ο δρόμος, που δεν μπορεί το σπέρμα να φυτρώσει. Οι άνθρωποι που έχουν σκληρή καρδιά, όποιο λόγο και ν`ακούσουν, όποιο θαύμα και να δούν, μένουν ασυγκίνητοι. Δεν υπάρχει περίπτωση να μαλακώσει η καρδιά τους, όχι μόνο από το κήρυγμα των αγίων ή των αποστόλων ή των προφητών, αλλά ούτε από το κήρυγμα του Κυρίου, όπως δεν μαλάκωσε η καρδιά των Γραμματέων και Φαρισαίων την εποχή του Κυρίου.
Ίσως κι εμείς να ανήκουμε στην κατηγορία αυτή. Δεν έχει σημασία αν τρέχουμε στην Εκκλησία ή στα κηρύγματα. Είναι δυνατόν, να ανήκουμε σ`αυτήν την κατηγορία ανθρώπων;
Ναί, αδελφοί μου, διότι, όπως λέγει η παραβολή, οι άνθρωποι αυτοί '' οι παρά την οδόν εισίν οι ακούσαντες, είτα έρχεται ο διάβολος και αίρει τον λόγον από της καρδίας αυτών, ίνα μη πιστεύσαντες σωθώσι''.
Τι φοβερό πράγμα: Να τρέχουν οι άνθρωποι ν`ακούσουν το κήρυγμα. Και τ`ακούν. Όμως, επειδή η καρδιά τους είναι σκληρή, δεν φυτρώνει ο σπόρος και δεν καρποφορεί. Δεν επέρχεται κανένα αποτέλεσμα.Γι`αυτό, πρέπει να προσέχουμε να μην αφήσουμε να πωρωθεί η καρδιά μας. Και η καρδιά μας σκληρύνεται όπως ένα γόνιμο χωράφι που μεταβάλλεται σε δρόμο. Όταν το χωράφι μείνη χωρίς φράχτη και γίνει πέρασμα των βιαστικών, σιγά-σιγά πατιέται και μεταβάλλεται σε σκληρό δρόμο. Έτσι και η καρδιά μας. Όταν την αφήσουμε εκτεθειμένη στους πειρασμούς του διαβόλου κι ακαλλιέργητη, χωρίς εξομολόγηση και προσέλευση στη Θεία Ευχαριστία, χωρίς να την ποτίζουμε με τα δάκρυα της προσευχής, τότε σκληρύνεται. Γι`αυτό, ας αρχίσουμε από σήμερα να καλλιεργούμε προσεκτικά το χωράφι της καρδιάς μας.

β) Ποιοί είναι εκείνοι που παρομοιάζονται με την πέτρα;

Ο Ευαγγελιστ'ης Λουκάς λέει ότι '' και έτερον έπεσεν επί την πέτραν, και φυέν εξηράνθη διά το μη έχειν ικμάδα''. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος γίνεται πιό σαφής, γιατί επεξηγεί ότι ο σπόρος αυτός έπεσεν '' επί τα πετρώδη, όπου ουκ είχε γην πολλήν....και δια το μη έχειν ρίζαν εξηράνθη''.
Ποιοί είναι οι άνθρωποι αυτοί, των οποίων την καρδιά ο Κύριος παρομοιάζει με πετρώδες έδαφος; Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Κύριος. Είναι εκείνοι που ακούν κι αυτοί τον λόγο περί της βασιλείας των ουρανών, κι αμέσως τον δέχονται με χαρά. Όμως, ο λόγος του Θεού δεν ριζώνει μέσα τους. Ο ενθουσιασμός που έδειξαν είναι πρόσκαιρος. Γιατί μόλις τους συμβεί η παραμικρή θλίψη ή διωγμός εξ αφορμής του θείου λόγου που άκουσαν, αμέσως σκανδαλίζονται. Τα εγκαταλείπουν στον πρώτο πειρασμό. Πόσοι άνθρωποι κι από μας σήμερα, δεν ακούμε ευχαρίστως τον λόγο του Θεού και μόλις υποστούμε την πρώτη δοκιμασία εξ αφορμής της πίστης μας, τα εγκαταλείπουμε όλα και ξεχνάμε;

γ) Ποιοί είναι εκείνοι που παρομοιάζονται με τα αγκάθια;

Είναι '' οι ακούσαντες και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου πορευόμενοι συμπνίγονται και ου τελεσφορούσι''.
Οι άνθρωποι που υπάγονται στην κατηγορία αυτή, έχουν γόνιμη καρδιά, που μπορεί να δεχθεί τον σπόρο της βασιλείας του Θεού. Φυτρώνει ο σπόρος και μεγαλώνει. Όμως, έρχονται τ`αγκάθια. Έρχονται οι βιωτικές μέριμνες του κόσμου και η λάμψη του πλούτου και οι εφήμερες ηδονές και πνίγουν κάθε καλή προσπάθειά μας. Οι μέριμνές μας, προπαντός για να γίνουμε μεγάλοι και τρανοί, λέγεται φιλοδοξία. Η αγάπη του πλούτου λέγεται φιλοχρηματία. Και η απάτη των ηδονών, λέγεται φιληδονία. Η φιλοδοξία, η φιλοχρηματία και η φιληδονία είναι οι τρείς καρποί της φιλαυτίας. Αν ο άνθρωπος δεν απαλλαγεί από την φιλαυτία, που εκδηλώνεται σαν φιλοδοξία, σαν φιλοχρηματία και σαν φιληδονία, όσο κι αν ακούει τον λόγο του θεού, θα τον ακούει, θα συγκινείται, θα παίρνει μεγάλες αποφάσεις, αλλά δεν θα μπορεί να κάνει κανένα βήμα στην πνευματική του ζωή. Θα προχωρεί τόσο, όσο είναι δυνατόν παρά την κωπηλασία ν`ανοιχθεί στο πέλαγος μια βάρκα, που θα παραμένει δεμένη στο μουράγιο.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λέει, πως όσοι ανήκουμε σ`αυτήν την κατηγορία είμεθα περισσότερο ασυγχώρητοι, γιατί καίτοι έχουμε την καρδιά μας γόνιμη σαν το καλό χωράφι, δεν έχει δηλ. σκληρύνθεί και πωρωθεί, αδιαφορούμε και χάνουμε την σωτηρία μας επειδή δεν φροντίζουμε να ξερριζώσουμε τ`αγκάθια, τα οποία καταστρέφουν το φύτρο. Κι έτσι, με αιτία τ`αγκάθια αυτά, χάνεται από την καρδιά μας ο λόγος του Θεού.

δ) Ποιοί είναι εκείνοι που παρομοιάζονται με εύφορη γη

Είναι εκείνοι που η καρδιά τους είναι μαλακή και δέχονται τον λόγο του Θεού και καρποφορεί σ`αυτή το κήρυγμα '' καρπόν εκατονταπλασίονα''. Μάλιστα, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα διάκριση, που πρέπει να μας απασχολήσει. Λέγει: '' ο επί την γην την καλήν σπαρείς, ούτος εστίν ο τον λόγον ακούων και συνιών. ος δη καρποφορεί και ποιεί ο μέν εκατόν, ο δε εξήκοντα, ο δε τριάκοντα''.
Όπως διαφέρουν μεταξύ τους οι απολλυμένοι, λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, για τους οποίους τελικά χάνεται ο σπόρος του θείου λόγου, έτσι διαφέρουν μεταξύ τους κι όσοι δέχονται την καρποφορία του σπόρου του θείου λόγου. Σε τρείς κατηγορίες ανθρώπων δεν καρποφορεί ο σπόρος του θείου κηρύγματος. Αυτοί που παρομοιάζονται με την οδό, οι άλλοι με την πέτρα και οι τρίτοι με τ`αγκάθια. Τρείς είναι και οι κατηγορίες των ανθρώπων, που καρποφορούν το σπόρο του λόγου του Θεού. Είναι οι καρποφορούντες τριάντα, οι καρποφορούντες εξήντα και οι καρποφορούντες εκατό.
Που οφείλεται η διαφορά αυτής της καρποφορίας; Οφειλεται στη φύση της γής. Αλλού το χωράφι είναι πολύ καλό και καλά καλλιεργημένο. Αποδίδει ο σπόρος εκατό καρπούς. Αλλού είναι λιγότερο καλλιεργημένο και αποδίδει εξήντα καρπούς. Και αλλού το χωράφι είναι φτωχότερο και λιγότερο καλλιεργημένο και αποδίδει τριάντα καρπούς. Με την διάκριση αυτή, η παραβολή δεικνύει την ποικιλία των αρετών. Άλλος επιτυγχάνει μεγάλη αρετή, κι άλλος μικρή. Αυτό εξαρτάται από την διάθεση του καθενός. Και μ`αυτό αποδεικνύεται η μεγάλη φιλανθρωπία του Κυρίου. Δεν ζητεί ο Κύριος μόνο ένα μέτρο αρετής απ`όλους μας. Και τους πρώτους δέχεται, και τους δεύτερους δεν απορρίπτει και τους τρίτους ελεεί.
Ποιοί είναι εκείνοι οι οποίοι καρποφορούν το τριάντα ή το εξήντα; Είναι όσοι τηρούν τις εντολές. Και μάλιστα, άλλοι μεν από φόβο Θεού, άλλοι δε από υπολογισμό να λάβουν μισθό εν εκείνη τη ημέρα. Όταν ο πλούσιος εκείνος νεανίσκος ερώτησε τον Κύριο, λέγοντάς του : '' διδάσκαλε αγαθέ, τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;'', τότε ο Κύριος του απάντησε:'' τήρησον τας εντολάς''.
Αντίθετα οι καρποφορούντες το εκατό είναι οι τέλειοι, όπως συνέχισε ο Κύριος λέγοντας στον ίδιο εκείνο νεανίσκο:'' Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δός πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανοίς, και δεύρο ακολούθει μοι''.
Μόνο οι τέλειοι αποδίδουν το εκατό τοις εκατό. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που δεν δένονται με τα υλικά αγαθά. Δεν λυπούνται ν`αποχωρισθούν τα πλούτη τους. Δεν διστάζουν να τα θέσουν πρός δόξαν θεού. Δεν δυσκολεύονται ν`ακολουθήσουν το Χριστό, σηκώνοντας το δικό τους σταυρό. Τέτοιες ψυχές πάντα ευρέθηκαν στη ζωή της Εκκλησίας. Είναι οι αγνές εκείνες ψυχές, που εγκατέλειψαν και πατέρα και μητέρα και αδελφούς και αδελφάς και τέκνα και φίλους χάριν του Κυρίου. Είναι το τάγμα των μοναχών ή οι άλλοι εργάτες της Εκκλησίας, οι οποίοι έφθασαν στην τέλεια πνευματική ζωή, την θέωση και ζούν από την παρούσα ζωή την βασιλεία των ουρανών, τον Παράδεισο.
Κορυφή

Άβαταρ μέλους

Re: π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ

Δημοσίευση από inaapp » Κυρ Φεβ 22, 2009 8:12 pm
Ανάλογα, λοιπόν, με την πνευματική προκοπή, οι άνθρωποι που ακούν τον λόγο της βασιλείας του Θεού και τον δέχονται και καρποφορούν πνευματικούς καρπούς, διακρίνονται σε τρείς κατηγορίες.

α) Οι δούλοι του θεού

Είναι οι εργαζόμενοι το αγαθό, οι εκτελούντες τις εντολές του θεού από φόβο, όπως ένας δούλος εκτελεί το θέλημα του κυρίου του από το φόβο της τημωρίας. Έτσι, κι ο χριστιανός, ότων πρωτοαρχίσει την πνευματική ζωή, την αρχίζει από το φόβο των θείων κολάσεων, τις οποίες θα υποστεί αν παρακούσει τις εντολές του Θεού.

β) Οι μισθωτοί

Είναι οι εκτελούντες τις εντολές του Θεού από λόγους συμφέροντος. Αυτοί προσδοκούν να λάβουν την ημέρα της Κρίσεως την δίκαιη αμοιβή τους, όπως ένας εργάτης δουλεύει για να πάρει τον μισθό του. Τηρούμε, λοιπόν, τις εντολές του Θεού στην παρούσα ζωή, για ν`αμειφθούμε στην μέλλουσα.

γ) Οι φίλοι ή τα τέκνα του Θεού

Είναι αυτοί που τηρούν τις εντολές του Θεού, ούτε από φόβο, ούτε από υπολογισμό να λάβουν μοισθό, αλλά από ανιδιοτελή αγάπη πρός τον Θεό. Όπως ένας φίλος αγαπάει τον φίλο του από αγάπη, κι όπως ένας υιός αγαπάει τον πατέρα του από αγάπη και κάνει το θέλημά του, έτσι και οι χριστιανοί αυτοί τηρούν τις εντολές του Θεού από ανιδιοτελή αγάπη.
Ανιδιοτελή αγάπη όμως αποκτά ο άνθρωπος όταν φθάσει στην κατάσταση της τέλειας πνευματικής ζωής, την θέωση, την τελειότητα. Γι`αυτό, φίλοι ή τέκνα του Θεού είναι μόνο οι άγιοι.
Μεγάλη, λοιπόν, η φιλανθρωπία του Θεού. Θέλει όλοι μας να είναι στην παρούσα ζωή άγιοι. Εάν δεν φθάσουμε σ`αυτήν την τελειότητα, τότε μας δέχεται και ως μισθωτούς. Εάν δεν μπορούμε να είμαστε ούτε μισθωτοί, τότε ας είμεθα ταπεινοί δούλοι Του. Από το πνεύμα αυτό εμφορούμενοι όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, θεωρούσαν τον εαυτό τους, ως τα τελευταία μέλη της βασιλείας των ουρανών, ως δούλους. Κι αυτό, το πνεύμα της ταπείνωσης μας διδάσκει μέχρι σήμερα η Εκκλησία μας, όταν αποκαλεί όλα τα μέλη της, επιφανή και αφανή, δούλους. ''Μεταλαμβάνει, ο δούλος του Θεού...''. Δεν λέγει μεταλαμβάνει ο φίλος ή το τέκνο του Θεού, γιατί η επίγεια Εκκλησία δεν μοιράζει πιστοποιητικά χρηστοηθείας.
Τελειώνοντας την ομιλία αυτή, πρέπει να υπογραμμίσουμε, πως η σωτηρία μας αρχίζει από το άκουσμα του θείου λόγου. ''Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγο του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν'' κατά τον αψευδή λόγον του Κυρίου μας.
Εύχομαι τέτοιοι μακάριοι ν`αναδειχθούμε όλοι μας. Αμήν.
Κορυφή

Άβαταρ μέλους


Re: π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ

Δημοσίευση από inaapp » Δευ Φεβ 23, 2009 9:34 pm
ΘΕΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

Η ΠΙΣΤΙΣ

Στην πρώτη ομιλία μας εξετάσαμε το λόγο του απ. Παύλου: '' πάς γαρ ος αν επικαλέσηται το όνομα του Κυρίου σωθήσεται. Πως ούν επικαλέσωνται εις ον ουκ επίστευσαν; Πως δε πιστεύσωσι ου ουκ ήκουσαν; πως δε ακούσωσι χωρίς κηρυσσοντος; Πως δε κηρύξωσι, εάν μη αποσταλώσι;''.
Κι αναπτύξαμε την σημασία που έχει το άκουσμα του κηρύγματος του Θείου λόγου για την σωτηρία της ψυχής μας. Τονίσαμε πως ο σπόρος του θείου λόγου, καρποφορεί όταν πέφτει σε γόνιμο και καλλιεργημένο χωράφι.Και πως χάνεται όταν πέφτει στ`αγκάθια, ή στο δρόμο, ή στα πετρώδη μέρη. Κι ο πρώτος καρπός που αποδίδει είναι η πίστις.
Η πίστις, είναι από τα πιο βασικά κι απαραίτητα πράγματα, που πρέπει να διαθέτουμε, αν θέλουμε να οδηγηθούμε στη σωτηρία μας. Και μ`αυτό το σπουδαίο θέμα θ`ασχοληθούμε στη σημερινή ομιλία μας.


Α) ΠΩΣ ΟΔΗΓΟΥΜΕΘΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ

Η πίστις είναι δωρεά του Θεού. Ο Κύριος μας παραγγέλει: '' ουδείς δύναται ελθείν πρός με, εάν μη ο πατήρ ο πέμψας με ελκύση αυτόν''. Ο Θεός όμως θέλει '' πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν''.
Γι`αυτό την κλίση του Θεού πρός μετάνοια και σωτηρία την δέχονται μόνο εκείνοι οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν πωρωθεί στην καρδιά τους. Η χάρις του Θεού επισκέπτεται τον άνθρωπο όταν η καρδιά μας μοιάζει με γόνιμο χωράφι. Τότε μόνο μπορεί να οδηγηθεί στην πίστη ο άνθρωπος, αν ακούσει τον λόγο του Θεού. Στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε, πως όταν ωρισμένοι πιστεύσαντες πρώτοι χριστιανοί Κύπριοι και Κυρηναίοι, μετά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου μετέβησαν στην Αντιόχεια και μίλησαν για τον Χριστό, πίστεψαν πολλοί: '' Και ην χείρ Κυρίου μετ`αυτών, πολύς τε αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί τον Κύριον''.
Αυτό το '' ην χείρ Κυρίου μετ`αυτών'' σημαίνει ότι η χάρις του Θεού ήταν μαζί τους και γι`αυτό πίστεψαν στο Χριστό οι άνθρωποι αυτοί, όπως ήταν η χάρις του Θεού στην Λυδία, την πορφυλοπόλιδα των Φιλίππων, της οποίας ο Κύριος '' διήνοιξε την καρδίαν προσέχειν τοις λαλουμένοις υπό του Παύλου''.
Με ποιά όμως μέσα ο Θεός προσκαλεί τους ανθρώπους εις μετάνοιαν και σωτηρία; Με δυο κυρίως μέσα. Το ένα είναι ο λόγος του Θεού, το θείο κήρυγμα, όπως τονίσαμε στην προηγούμενη ομιλία. Το άλλο είναι τα ''θεία σημεία'', τα θαύματα. Ο Κύριος κατά την επί γης ενανθρώπησή Του, όχι μόνο δίδασκε με τα θεία λόγια Του τους ανθρώπους, αλλά έκανε ακι πολλά θαύματα. Θεράπευε τους αρρώστους, έβγαζε δαιμόνια, γαλήνευε την θάλασσα, ανέσταινε νεκρούς. Τα θαύματα αυτά ο Κύριος δεν τα έκανε ασφαλώςαπό καμιά διάθεση επιδείξεως. Τα έκανε για να οδηγήσει τους ανθρώπους στην πίστη. Και πράγματι, πολλοί πίστεψαν στον Χριστό μετά από κάθε θαύμα Του. Πίστευαν οι άνθρωποι εκείνοι των οποίων η καρδιά δεν είχε πωρωθεί. Αντίθετα δεν πίστευαν όσων η καρδιά είχε σκληρυνθεί σαν τον πατημένο δρόμο. Έλεγε μάλιστα ο Κύριος σε μερικούς τέτοιους Ιουδαίους, πως αν δεν θέλουν να πιστέψουν στην θεότητά Του, ας πιστέψουν τουλάχιστον στα θαύματά Του, στα ''έργα'' Του, που είναι έργα Θεού και δεν μπορεί να τα κάνει κανένας άνθρωπος με τις δικές του δυνάμεις.
''ει ου ποιώ τα έργα του πατρός μου, μη πιστεύητέ μοι, ειδέ ποιώ, καν εμοί μη πιστεύητε, τοις έργοις πιστεύητε, ίνα γνώτε και πιστεύσητε ότι εν εμοί ο πατήρ καγώ εν αυτώ''.
Δηλ., αν δεν μπορώ να κάνω τα ''έργα'', τα θαύματα, που κάνει ο Πατήρ μου, μη πιστεύετε σε εμένα. Αν όμως κάνω κι εγώ αυτά τα θαύματα, κι αν δεν θέλετε να πιστύετε σε εμένα, τουλάχιστον να πιστεύετε στα θαύματά μου, που αποδεικνύουν την θεϊκή μου ιδιότητα και τα οποία έργα δεν μπορεί να επιτελέσει ο άνθρωπος, με την δική του δύναμη. Κι έτσι θα καταλήγετε να πιστεύετε ότι τα θαύματα που κάνει ο Πατήρ μου, ο οποίος βρίσκεται σε μένα κι εγώ σ`αυτόν, ότι είμαι επομένως Θεός.
Κι όταν τον ρώτησαν οι Ιουδαίοι αν πράγματι είναι ο Χριστός, ο Κύριος τους απάντησε: '' είπον υμίν και ου πιστεύετε' τα έργα α εγώ ποιώ εν τω ονόματι του πατρός μου, ταύτα μαρτυρεί περί εμού, αλλ`υμείς ου πιστεύετε''.
Σας είπα, λέει ο Κύριος, και δεν με πιστεύετε. Τα έργα τα οποία κάνω εν ονόματι του πατρός μου, αυτά μαρτυρούν για μένα, αλλά σεις δεν με πιστεύετε.
Γι`αυτό ο Κύριος έκανε συνέχεια θαύματα. Ακόμα, και οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ζητούσαν '' σημεία
ιδείν''. Ο Κύριος όμως εγνώριζε την σκληροκαρδία τους. Γνώριζε πως η καρδιά τους είχε πωρωθεί και δεν επρόκειτο να πιστέψουν, όποιο θαύμα κι αν έβλεπαν. Γι`αυτό τους είπε, πως δεν επρόκειτο να τους δώσει άλλο θαύμα εκτός από το '' σημείον Ιωνά'', με το οποίο υπενόει τον θάνατό Του και την αγίαν ανάστασίν Του: '' ώσπερ γαρ εγένετο Ιωνάς ο προφήτης εν τη κοιλία του κήτους τρείς ημέρας και τρείς νύκτας, ούτως έσται και ο υιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γής τρείς ημέρας και τρείς νύκτας''.
Κορυφή



Re: π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ

Δημοσίευση από inaapp » Τρί Φεβ 24, 2009 7:39 pm
Τα ίδια ''σημεία'' ζητούσαν και οι άπιστοι Σαδδουκαίοι για να πιστέψουν. Προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι ενώ ο Κύριος απέφευγε να κάνει τέτοια ''σημεία'', θαύματα, όταν του το ζητούσαν οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι, οι άνθρωποι δηλ. που είχαν πωρωμένη καρδιά, αντίθετα έκανε πολλά θαύματα, όταν υπήρχαν κοντά Του άλλοι άνθρωποι, έστω και αμαρτωλοί, η καρδιά όμως των οποίων δεν είχε σκληρυνθεί από την αμαρτία, οπότε και υπήρχε περίπτωση να μετανοήσουν. Γι`αυτό ο Κύριος δεν δίσταζε να κάνει παρέα με τέτοιους αμαρτωλούς, όπως ήταν οι τελώναι και αι πόρναι, για τις οποίες είπε ότι '' προάγουσιν ημάς εις την βασιλεία των ουρανών''. Οι πωρωμένοι άνθρωποι είναι αδύνατον να μετανοήσουν ούτε στην παρούσα, ούτε στην μέλλουσα ζωή.
Το πρώτο θαύμα που έκανε ο Χριστός ήταν στην Κανά της Γαλιλαίας. Εκεί εποίησε ''την αρχή των σημείων''. Στο ίδιο μέρος γιάτρεψε και τον γιό του βασιλικού, κάνοντας το '' δεύτερον σημείον''. Στη συνέχεια ο Κύριος χόρτασε στην έρημο τους πεντακισχιλίους, θαύμα για το οποίο '' οι άνθρωποι ιδόντες ο εποίησε σημείον ο Ιησούς, έλεγον ότι ούτος εστίν αληθώς ο προφήτης ο ερχόμενος εις τον κόσμον''.
Και συμπληρώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης : '' πολλά μεν ούν και άλλα σημεία εποίησε ο Ιησούς ενώπιον των μαθητών αυτού, α ουκ εστί γεγραμμένα εν τω βιβλίω τούτω. ταύτα δε γέγραπται, ίνα πιστεύσητε ότι ο Ιησούς εστίν ο Χριστός, ο Υιός του Θεού και ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι αυτού''.
''Σημεία'', δηλ. θαύματα δεν έκανε μόνο ο Χριστός. Έκαναν στο όνομά Του και οι απόστολοι και οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Επειδή η εποχή μας είναι πτωχή σε αγίους, είναι εξίσου πτωχή και σε θαύματα. Αλλά, αν η εποχή μας είναι πολύ πτωχή σε σύγχρονους αγίους, που να ζούν ανάμεσά μας (πιστεύουμε πως δεν εξέλιπαν εντελώς ούτε σήμερα), είναι πολύ πλούσια σε αγίους που μας έχουν αφήσει σαν πολύτιμη παρακαταθήκη τα ιερά λείψανά τους, τα οποία και αυτά είναι άγια και πηγή αγιασμού, θεωμένα και πηγή θεώσεως. Και αυτά θαυματουργούν σήμερα. Ευωδιάζουν, θεραπεύουν αρρώστους, βγάζουν δαιμόνια, ακούν τις παρακλήσεις μας και θεραπεύουν τας ασθενείας της ψυχής μας. Η πατρίδα μας είναι η μοναδική, ίσως, χώρα στον κόσμο, που έχει αποθησαυρήσει τόσα ιερά λείψανα αγίων και τόσες θαυματουργές άγιες εικόνες.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε, πως σήμερα, που σπάνια δυστυχώς ακούγεται ορθόδοξο και πατερικό κήρυγμα, η Ορθόδοξος πίστη σώζεται και εξακολουθεί ακόμα να υπάρχει στον τόπο μας, χάρις στα θαύματα που επιτελούν τα άγια λείψανα και οι άγιες εικόνες. Κι αυτό το γεγονός έχει συνειδητοποιήσει πολύ σωστά ο Ορθόδοξος λαός και τρέχει στα προσκυνήματα και τα μοναστήρια, που φυλάσσονται τέτοια άγια λείψανα κι άγιες εικόνες θαυματουργικές. Αν κάποτε διαβρωθεί εντελώς ο ελληνικός λαός από τις φράγκικες πλάνες και χάσει την ευλάβιά του στα ιερά λείψανα και τις εικόνες, τότε σίγουρα θα χάσει και την ορθόδοξη πίστη του και θα κινδυνέψει να εκλείψει η ορθοδοξία στην πατρίδα μας. Να που οφείλεται το γεγονός χάρις στο οποίο εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα Ορθοδοξία στην πατρίδα μας. Δεν οφείλεται στους χιλιάδες θεολόγους μας, που βγαίνουν από τα Πανεπιστήμια.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε το γεγονός ότι πολλοί ψευδο-ορθόδοξοι, εκμεταλλευόμενοι την ευλάβεια του ορθοδόξου λαού, σκηνοθετούν θαύματα εικόνων με αρώματα και μύρα, που αγοράζουν, και προβάλλουν ψεύτικα λείψανα, τα οποία είναι κόκαλα κοινών ανθρώπων, κι όχι αγίων, σαν μερικά από αυτά τα κόκαλα, που μας στέλνει εδώ στην Ελλάδα, για προπαγανδιστικούς λόγους, ο πάπας. Και στέλνει συνήθως τέτοια κόκαλα ανθρώπων, αντί λειψάνων αγίων, γιατί για ιστορικούς λόγους από την εποχή των σταυροφοριών οι Ορθόδοξοι για να διαφυλάξουν τους θησαυρούς των ιερών λειψάνων, έδιναν στους Φράγκους ψεύτικα λείψανα, δηλ. κόκαλα ανθρώπων, τα οποία οι βάρβαροι Φράγκοι τα μετέφεραν στον πάπα τους.
Ο Ορθόδοξος λαός τιμά και προσκυνά τα πραγματικά ιερά λείψανα των αγίων του και τις πραγματικά άγιες εικόνες της Ορθοδοξίας και από αυτά παίρνει χάρη και αγιάζεται.
Κορυφή



Re: π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ

Δημοσίευση από inaapp » Τρί Φεβ 24, 2009 11:07 pm
Β) Η ''ΠΡΩΤΗ ή ΨΙΛΗ ή ΛΟΓΙΚΗ ή ΕΞ ΑΚΟΗΣ ΠΙΣΤΗ''

Όταν ο άνθρωπος πιστέψει στο Θεό αποκτά κατ`αρχήν την λεγόμενη '' πρώτη'' ή '' ψιλή'' ή '' εξ ακοής'' πίστη.
Λέγεται ''πρώτη'' πίστη, γιατί εκτός από αυτή υπάρχει και η άλλη πίστη, που λέγεται '' τελεία''. Λέγεται '' λογική'', γιατί η πίστη αυτή πηγάζει από το λογικό του ανθρώπου, σε αντίθεση με την άλλη πίστη που λέγεται και ''ενδιάθετη'', γιατί αυτή πηγάζει από την καρδιά του ανθρώπου. Τέλος, λέγεται και πίστη ''εξ ακοής'' γιατί πηγάζει από την ακοή του θείου λόγου, όπως λέει ο θείος Παύλος ( Ρωμ. ι΄16-17 ) και όχι από την ''θεωρία'', δηλ. από τον θείο ''φωτισμό'' και την ''θέωση'', από την οποία ξεκινάει η πίστη ''εκ θεωρίας''.
Η πίστη, λοιπόν, είναι δύο ειδών. Πρώτον, η ''πρώτη'', ή ''ψιλή'', ή ''λογική'', ή ''εξ ακοής'' και δεύτερον, η πίστη η ''δεύτερη'', ή ''τελεία'', ή ''ενδιάθετη'', ή ''εκ θεωρίας''. Η διάκριση της πίστεως σε δύο είδη έχει τεράστια σημασία, γιατί η μεν πρώτη πίστη χρειάζεται στην αρχή της πνευματικής μας ζωής, η δε δεύτερη αποδεικνύει ότι φθάσαμε επιτυχώς στην απόκτηση στην καρδιά μας του Αγίου Πνεύματος και γίναμε ''ναός του εν ημίν αγίου Πνεύματος''. Την πρώτη πίστη αποδεχόμεθα με την λογική μας, το μυαλό μας, για την ύπαρξη του Θεού. Το γεγονός αυτό βεβαίως είναι σημαντικό, γιατί είναι το πρώτο βήμα. Δεν είναι όμως και το τελευταίο για τη σωτηρία μας. Δεν πρόκειται να σωθούμε ποτέ αν μείνουμε στο βήμα αυτό. Πρέπει να ακολουθήσουν πολλά άλλα ακόμα βήματα, μέχρι που να φθάσουμε στη δεύτερη πίστη που αυτή μόνο σώζει τον άνθρωπο.
Ακούμε συχνά, πολλούς ανθρώπους να λένε :'' εγώ πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη που για μένα είναι θεός''. Οι άνθρωποι όμως αυτοί, όσο καλοί και να είναι, κάνουν δύο μεγάλα λάθη. Το πρώτο λάθος τους είναι το ότι εμείς οι Ορθόδοξοι δεν πιστεύουμε απλώς και απροσώπως ''σε μια ανώτερη δύναμη'', αλλά πιστεύουμε στον προσωπικό και συγκεκριμένο Θεό, που είναι ''ο Θεός του Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ, ο Θεός των πατέρων ημών''. Το δε δεύτερο λάθος τους είναι, το ότι δεν είναι αρκετή για την σωτηρία τους η πίστη αυτή, η ''πρώτη'', αν δεν επακολουθήσει η ''δεύτερη'', γιατί τέτοια πίστη, σαν αυτών των ανθρώπων διαθέτει και ο διάβολος ακόμη, χωρίς όμως να μπορεί να σωθεί από αυτήν. Γράφει ο αδελφόθεος Ιάκωβος : '' Συ πιστεύεις ότι ο Θεός είς εστί. Καλώς ποιείς' και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι''.
Είναι επομένως φανερό πως η πίστις μας πρέπει να είναι εμπράγματη, δηλ. να έχει αντίκρυσμα στα έργα μας, γιατί μια τέτοια θεωρητική και στοχαστική πίστη έχει και ο διάβολος. Ο αδελφόθεος Ιάκωβος μιλάει πολύ γι`αυτήν την πίστη, που πρέπει να συνοδεύεται κι από έργα. Λέει:'' Τι το όφελος, αδελφοί μου, εάν πίστιν λέγη τις έχειν, έργα δε μη έχη; μη δύναται η πίστις σώσαι αυτόν; η πίστις εάν μη έργα έχη νεκρά εστίν καθ`εαυτήν''.
Κορυφή



Re: π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ

Δημοσίευση από inaapp » Τετ Φεβ 25, 2009 3:38 pm
Τα έργα αυτά τα οποία πρέπει να συνοδεύουν την πρώτη πίστη είναι απαραιτητα, γιατί βοηθούν τον άνθρωπο να διανύση το στάδιο της ''καθάρσεως του νού'' του και να φθάσει στο ''φωτισμό'' του. Έχουν δηλ. τα έργα αυτά καθαρά χαρακτήρα ασκητικό, γιατί η μέθοδος που καθαίρει τον νού μας από τα πάθη είναι ''ασκητική'' και όχι ηθική, όπως κατά κόρον τονίζουν οι διάφοροι ''ευσεβιστές''. Όταν με τα έργα αυτά, ο άνθρωπος περάσει το στάδιο της ''καθάρσεως του νού'' του, ο άνθρωπος δέχεται πλέον στην καθαρή καρδιά του την επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος, το οποίο κατασκηνώνει σε αυτήν και ο άνθρωπος τότε γίνεται πραγματικός ''ναός Θεού'', ''ναός του εν ημίν αγίου Πνεύματος''. Υπάρχει μεταξύ των συγχρόνων χριστιανών μια λανθασμένη αντίληψη, σύμφωνα με την οποία με το άγιο Βάπτισμα τάχα γινόμεθα και είμεθα πάντοτε ''ναός του Θεού''. Η αντίληψη αυτή δεν είναι πάντοτε ορθή. ''Ναός του αγίου Πνεύματος'' γίνεται ο πιστός εκείνος που βαπτίζεται όχι μόνο το ''Βάπτισμα του ύδατος'', αλλά και το ''Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος''. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είναι ''ναός του αγίου Πνεύματος'' εκείνος που εξακολουθεί να έχει μόνιμο κάτοικο μέσα στην καρδιά του το άγιο Πνεύμα, το οποίο φυγαδεύεται από τους μολυσμούς των παθών μας, όταν ρυπαίνουμε την ψυχή μας με αμαρτίες. Και γι`αυτό, ο χριστιανός παρακαλεί: '' Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας.....ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρησον ημάς από πάσης κηλίδος...''.
Όπως, λοιπόν, ένας άνθρωπος, για ν`αποκτήσει την υγεία του πρέπει να υποβληθεί σε μια αναγκαία θεραπευτική αγωγή, κατόπιν συμβουλής του γιατρού του, έτσι και ο ψυχικά άρρωστος άνθρωπος, που είμαστε εμείς, όλα τα τέκνα του Αδάμ, πρέπει πρώτα ν`αποκτήσουμε την '' πρώτη'' ή ''ψιλή'' πίστη με το να υποβληθούμε στην αναγκαία θεραπευτική αγωγή του γιατρού μας, που είναι ο πνευματικός πατέρας μας, ο οποίος μας αναγεννά ''εν Χριστώ''. Και η θεραπευτική αγωγή είναι τα έργα, τα οποία μας αναθέτει ο πνευματικός μας πατέρας να εκτελέσουμε, αν θέλουμε να γιατρευτούμε ψυχικά, δηλ. να διανύσουμε το στάδιο της ''καθάρσεως του νού'' μας.
Γι`αυτόν ακριβώς τον λόγο ο αδελφόθεος Ιάκωβος τονίζει τόσο πολύ την σημασία των έργων και λέει ότι η ''πίστις που δεν έχει έργα, είναι νεκρή''. Όπως δηλ. ένας άρρωστος δεν ωφελείται τίποτε με το να πάει στον καλύτερο γιατρό, μείνει όμως με το ν`ακούει τις σπουδαίες συμβουλές του για τον τρόπο που πρέπει ν`ακολουθήσει για να θεραπευτεί και δεν εφαρμόσει τίποτε από αυτά. Έτσι και ο άνθρωπος δεν ωφελείται καθόλου, με το να πεί ότι παραδέχεται απλώς την ύπαρξη ενός ανωτέρου όντος, που λέγεται Θεός, δεν εφαρμόσει όμως τις εντολές του Θεού. Μόνο ο άνθρωπος εκείνος που θα κάνει τα έργα που ορίζει ο Θεός, θα μπορέσει να καθαρίσει την καρδιά του. Αυτούς τους ανθρώπους μακάρισε ο Κύριος, λέγοντας ''Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται''.
Κι όπως υπάρχει η ορθή θεραπευτική αγωγή αφ`ενός, κι αφ`ετέρου υπάρχει και η λανθασμένη, που δεν θεραπεύει τον άρρωστο, αλλά μπορεί να τον οδηγήσει και στον θάνατο ακόμα. Έτσι και για την θεραπεία της ψυχής μας υπάρχει μια σωστή θεραπευτική αγωγή που γιατρεύει, όπως και αυτή που σκοτώνει. Ποιά είναι αυτή η θεραπευτική αγωγή, με την οποία γιατρεύεται η ψυχή του ανθρώπου; Είναι η ορθή πίστις. Είναι η ορθόδοξη πίστις.Είναι η Ορθοδοξία. Είναι μια σωστή, αποτελεσματική και δεδοκιμασμένη από τους καλύτερους ιατρούς, τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Μια θεραπευτική αγωγή που θεραπεύει σίγουρα τις άρρωστες ψυχές των ανθρώπων, υπό έναν όμως όρο: οι άρρωστοι ψυχικά άνθρωποι να υποβάλλουν τους εαυτούς τους σ`αυτήν την θεραπεία. Και αντίθετα, η λανθασμένη θεραπευτική αγωγή της ψυχής είναι πλάνη, είναι αίρεση. Η αίρεση, δηλ. η μη ορθή πίστη, δεν σημαίνει τίποτε άλλο, παρά λανθασμένη θεραπευτική αγωγή της ψυχής, που δεν θεραπεύει τον ψυχικά άρρωστο άνθρωπο, αλλά τον οδηγεί στην απώλεια.
Ο διάβολος εργάζεται για έναν αποκλειστικό σκοπό. Για να εμποδίσει την θεραπεία της ψυχής του ανθρώπου. Κάθε τι το οποίο συντελεί στην θεραπεία της ψυχής το διαβάλλει, το συκοφαντεί, το αλλάζει, το πλαστογραφεί. Ας χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα ακριβώς αυτά τα λόγια που λέμε τώρα, και τα οποία εκφράζουν την ορθή πίστη των Πατέρων της Εκκλησίας. Πως διαβάλλει αυτά τα λόγια; Να, με ποιόν τρόπο:
Κορυφή


Re: π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ

Δημοσίευση από inaapp » Τετ Φεβ 25, 2009 8:28 pm
Πρώτον. Είπαμε πιο πάνω ότι ο χριστιανός πρέπει να έχει πίστη με έργα, γιατί αλλιώς η πίστη αυτή είναι νεκρή. Έρχεται τώρα ο διάβολος, που κάνει από την εποχή των πρωτοπλάστων, τον μεγάλο θεολόγο, και διδάσκει:
- Όχι, δεν χρειάζονται έργα. Χρειάζεται μόνο πίστη, όχι έργα.

Και για να γίνει πιο πειστικός, αναφέρει χωρία από τον απ. Παύλο, ο οποίος γράφει: '' λογιζόμεθα ούν πίστει δικαιούσθαι τον άνθρωπον, χωρίς έργων νόμου'' και '' ειδότες ότι ου δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου εάν μη δια πίστεως Ιησού Χριστού''.

Και τα λόγια αυτά του διαβόλου τα διδάσκουν μέχρι σήμερα οι διάφοροι Προτεστάντες, που λένε ότι σώζεται ο άνθρωπος μόνο με την πίστη και όχι με τα έργα. Πως όμως έχει το θέμα από την ορθόδοξη σκοπιά;
Ο αδελφόθεος Ιάκωβος και οι άγιοι Πατέρες όταν μιλάνε για την χρησιμότητα των έργων, αναφέρονται στην πρώτη πίστη, στην ''ψιλή'' πίστη. Ενώ, ο απ. Παύλος όταν καταδικάζει τα έργα αναφέρεται στην δεύτερη πίστη, την ''τελεία'' ή ''ενδιάθετη'', την ''δι`αγάπης ενεργουμένην'', για την οποία θα μιλήσουμε στην συνέχεια.
Επίσης, ο απ. Παύλος καταδικάζει τα ''έργα του νόμου'' της Παλαιάς Διαθήκης και όχι την τήρηση των καινών εντολών του Κυρίου. Και τα καταδικάζει γιατί κανένα έργο, οσοδήποτε καλό και αν είναι, δεν μπορεί μόνο του και αυτοτελώς να σώσει τον άνθρωπο. Κι ο αδελφόθεος Ιάκωβος, που τόσο αναφέρεται στην αναγκαιότητα των έργων, δεν απολυτοποιεί τα έργα, αλλά τα συνδυάζει πάντοτε με την ''ψιλή'' πίστη, λέγοντας ότι πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή. Επομένως, η πρώτη πίστη έχει ανάγκη από τα καλά έργα, που καθορίζουν οι Άγιοι Πατέρες, για να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην σωτηρία. Τα έργα δηλ. είναι μέσα θεραπείας. Δεν είναι καθ`εαυτά αξιόμισθα. Δεν σώζεται ένας άνθρωπος μόνο και μόνο επειδή κάνει καλά έργα, αλλά σώζεται γιατί έφθασε στην ''τέλεια πίστη'', κάνοντας καλά έργα.
Στο σημείο αυτό ερχόμεθα να εξετάσουμε τον δεύτερο τρόπο, με τον οποίο ο διάβολος προσπαθεί να διαβάλλει την σωστή θεραπευτική μέθοδο των ψυχών μας, για την οποία μιλήσαμε πιο πάνω.

Δεύτερον. Ο διάβολος τώρα υποστηρίζει την ακριβώς αντίθετη από την προηγούμενη άποψη. Λέει, ότι ο άνθρωπος δεν σώζεται χωρίς τα καλά έργα. Και πάλι απολυτοποιεί την αξία των καλών έργων. Τα θεωρεί ως αξιόμισθα καθ`εαυτά. Και διδάσκει ο διάβολος ( με το στόμα πολλών δεινών και ''ευσεβών'' ιεροκηρύκων) ότι για να σωθεί ο άνθρωπος χρειάζεται μόνο καλά έργα. Δεν χρειάζονται τα δόγματα, η ενασχόληση με τα ζητήματα της πίστεως. Την πλάνη αυτή την διδάσκει σήμερα ο ''ευσεβισμός''. Ποιό είναι το λάθος εδώ; Το λάθος είναι, ότι όπως δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν χρειάζονται οι ιατρικές συμβουλές και οι συνταγές για την θεραπεία του αρρώστου, αλλά μόνο τα φάρμακα, έτσι και στα ζητήματα της σωτηρίας της ψυχής μας, δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν χρειάζεται η πίστη, αλλά μόνο τα έργα. Ένας άνθρωπος όταν αρρωστήσει δεν πηγαίνει κατ`ευθείαν σ`ένα φαρμακείο και πίνει όποιο φάρμακο βρεί μπροστά του, αλλά πηγαίνει στο γιατρό κι εφαρμόζει τις συμβουλές και τις συνταγές του.
Έτσι και στα θέματα της σωτηρίας μας. Το τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι θα μας το πεί η πίστις. Κι όπως τα φάρμακα, δεν τα παίρνουμε γιατί πεινάμε και θέλουμε να χορτάσουμε ή γιατί είναι ωραία στη γεύση τους, έτσι και τα έργα δεν τα κάνουμε, για να πούμε ότι κάναμε καλά έργα, όπως έκαναν οι Φαρισαίοι, αλλά τα κάνουμε για να θεραπευθούμε στην ψυχή μας από τα πάθη της, να καθαρίσουμε την καρδιά μας από τις αμαρτίες, ώστε να φθάσουμε στην κατάσταση του ''φωτισμού του νού''.
Όποιος, λοιπόν, ξεφύγει από την ορθή αυτή πίστη της Εκκλησίας κι ακολουθήσει την λανθασμένη πίστη του διαβόλου, που διδάσκουν οι αιρετικοί και προσπαθεί μόνο με την ''ψιλή'' πίστη, ή μόνο με τα ''καλά έργα'' να σωθεί, αυτός ο άνθρωπος δεν θα σωθεί ποτέ. Να λοιπόν ποιά είναι η μεγάλη αξία της ορθής πίστης, της Ορθοδοξίας. Γι`αυτό οι άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν, πως έξω από την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει απολύτως καμιά σωτηρία (άγιος Κυπριανός). Δεν λένε αυτά τα λόγια από κάποιο μίσος ενδεχομένως κατά των ετεροδόξων ή από έλλειψη αγάπης, όπως μπορεί να νομίσει κάποιος. Το λένε από υπέρτατη συναίσθηση των μεγάλων ευθυνών τους απέναντι στην αλήθεια, όπως την αλήθεια είναι υποχρεωμένος να πεί ένας γιατρός σ`έναν άρρωστο για τον τρόπο που πρέπει να θεραπευθεί. Αν ο γιατρός δεν πεί την αλήθεια, τότε ο γιατρός δεν είναι καλός και θεραπεία δεν θα γίνει.
Η Ορθόδοξος πίστη, λοιπόν, μας διδάσκει με το στόμα του αγίου Διαδόχου Φωτικής : '' Πίστις άεργος και έργον άπιστον αποδοκιμασθήσονται''.
Δηλ. Πίστις χωρίς έργα και έργα χωρίς πίστη θ`αποδοκιμασθούν από τον Θεό, κατ`εκείνη την ημέρα της φοβεράς Μελλούσης Κρίσεως. Και με το στόμα του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού :'' μη είπης ότι η ψιλή πίστις στον Κύριο ημών Ιησού Χριστόν μπορεί να με σώσει. Αυτό είναι ακατόρθωτο, αν δεν αποκτήσεις και την αγάπη σ`Αυτόν με τα έργα. Γιατί τίποτε δεν σημαίνει το να έχει κάποιος την ψιλή πίστι αφού και τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίττουν''.
Τέλος, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, εξηγώντας την παραβολή της ξηρανθείσης συκής λέει ότι τα φύλλα της, που υπήρχαν, αίναι τα καλά έργα. Οι καρποί της, που έλειπαν, είναι η ''δεύτερη'', η ''ενδιάθετη'' πίστη. Κι όταν λείπει η πίστη αυτή, ο άνθρωπος μοιάζει με την συκή της παραβολής, που είχε πλούσια φύλλα, αλλά όχι και καρπούς. Και γι`αυτό την καταράσθηκε ο Κύριος, όπως θα καταρασθεί μια ημέρα, όσους προσπαθούν μόνο να έχουν ''καλά έργα'', χωρίς την δεύτερη πίστη, που σώζει τον άνθρωπο και για την οποία θα μιλήσουμε ευθύς αμέσως.
Κορυφή



Re: π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ

Δημοσίευση από inaapp » Πέμ Φεβ 26, 2009 4:28 pm
Γ) Η ''ΔΕΥΤΕΡΗ'', ή ''ΤΕΛΕΙΑ'', ή ''ΕΝΔΙΑΘΕΤΗ'', ή ''ΕΚ ΘΕΩΡΙΑΣ'' ΠΙΣΤΗ

Είναι η πίστη που σώζει τον άνθρωπο, γιατί για να παραχθεί η πίστη αυτή, πρέπει προηγουμένως ο άνθρωπος με τα καλά έργα, δηλ. την τήρηση των εντολών του Θεού, να έχει καθαρίσει την καρδιά του για να έρθει το Άγιο Πνεύμα και να κατοικήσει μόνιμα μέσα σ`αυτή, κι εκεί να γεννήσει τους καρπούς Του, μεταξύ των οποίων είναι και η πίστη αυτή, η ''τελεία''. Η απόκτηση και διατήρηση του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά μας είναι το πιό βασικό για τον χριστιανό.
Ο απ. Παύλος ονομάζει την ''τέλεια'' αυτή πίστη ''μυστήριο'':''έχοντας το μυστήριον της πίστεως εν καθαρά συνειδήσει''. Ο δε ευαγγελιστής της αγάπης, ο Ιωάννης ο Θεολόγος, την θεωρεί πολύ βασική και απαραίτητη, αφού :'' ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ`έχη ζωήν αιώνιον''.
'' Ο πιστεύων εις αυτόν ου κρίνεται, ο δε μη πιστεύων ήδη κέκριται ότι μη πεπίστευκεν εις το όνομα του μονογενούς υιού του Θεού''
'' αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ούκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν''.
''Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται' και πας ο ζών και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα''.
'' Εγώ εις τον κόσμον ελήλυθα, ίνα πας ο πιστεύων εις εμέ εν τη σκοτία μη μείνη''.
Επομένως, μακάριος εκείνος, ο οποίος θ`αποκτήσει το Άγιο Πνεύμα και τους καρπούς του, μεταξύ των οποίων η ''τέλεια'' πίστη, γιατί ο άνθρωπος αυτός δεν θα απωλεσθεί, δεν θα κριθεί την ημέρα της κρίσεως, θα έχει ζωή αιώνιον, ακόμα και να πεθάνει τον σωματικό θάνατο θα ζήσει, δεν θα πεθάνει ποτέ τον πνευματικό θάνατο, θα τον αναστήσει ο Κύριος εκείνη την ημέρα, και δεν θα μείνη στο σκότος, αλλά θα απολαύσει το άκτιστο φώς του προσώπου του Κυρίου.
Ποιά είναι όμως αυτή η ''τέλεια'' πίστη; Ο απ. Παύλος της δίνει έναν θαυμάσιο ορισμό. Λέει: '' Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων''.
Πίστη, λέει ο απ. Παύλος, είναι ''υπόστασις ελπιζομένων''. Υπόστασις σημαίνει ''πραγματική ύπαρξη'', ''πραγματικότητα''. Δηλ., πίστη είναι το να είναι πραγματικότητα αυτάπου ελπίζεις ότι υπάρχουν. Και ποιά είναι τα ελπιζόμενα; Είναι η βασιλεία του Θεού. Οι άγιο Πατέρες όταν λένε ''βασιλεία του Θεού'' εννοούν την άκτιστη δόξα της θεότητος του Θεού. Εννοούν τον ίδιο τον Θεό, ολόκληρη την Αγία Τριάδα, τον Παράδεισο. Πίστη λοιπόν είναι η εμπειρία αυτής της πραγματικότητας, του Παραδείσου, της βασιλείας του Θεού, που αποκτούν μόνο οι άγιοι, οι θεούμενοι. Και συμπληρώνει ο απ. Παύλος, πως πίστη είναι ακόμη ''πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων''. Ποιά είναι ''τα μη βλεπόμενα πράγματα''; Είναι πάλι η βασιλεία του Θεού που δεν μπορεί να την δει κανείς με αισθητά μάτια ή χωρίς να έχει θεωθεί προηγουμένως ο ίδιος. Μπορεί να δει κάποιος την βασιλεία του Θεού με τον νού του, ο οποίος νους κατοικεί στην καρδιά του ανθρώπου. Και γι`αυτό, ο Κύριος λέει ''η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν''. Η πίστη λοιπόν είναι έλεγχος της βασιλείας του Θεού. ''Έλεγχος'' σημαίνει ''εξακρίβωση''. Η εξακρίβωση αυτή γίνεται από όποιον άνθρωπο θελήσει να πετύχει αυτήν την εξακρίβωση της βασιλείας, αρκεί να καθαρίσει τον εαυτό του, την καρδιά του, ώστε να την προσφέρει ως κατοικητήριο στο Άγιο Πνεύμα, για να έλθει και ''σκηνώσει'' σ`αυτήν.
Η πίστη είναι υπερφυσική κατάσταση, γιατί δεν είναι κάτι που το αποκτάει ο άνθρωπος δικαιωματικά. Το χαρίζει ο Θεός. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ρωτάει: '' Τι είναι η πίστις αυτή; Φυσική ή υπερφυσική κατάστασις; Βεβαίως είναι υπερφυσική. Γι`αυτό, δεν μπορεί κάποιος να έρθει πρός τον Πατέρα, παρά μόνο δια του Υιού, ο οποίος μας τοποθέτησε πάνω από τους εαυτούς μας δίνοντάς μας την δυνατότητα να ενωθούμε με τον Πατέρα, που θέλει όλους να μας συνάξη κοντά Του''.
Ο απ. Παύλος γράφοντας πρός τους Κορινθίους, τους προτρέπει να εξετάζουν κάθε φορά αν βρίσκονται μέσα στην τέλεια αυτή πίστη. Και αυτό θα το πετύχουν, με το να ερευνούν τον εαυτό τους, δηλ. με το αν νιώθουν μέσα στην καρδιά τους την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Το αν έχει κάποιος μέσα στην καρδιά του το Άγιο Πνεύμα το καταλαβαίνει, διότι ακούει τις προσευχές Του μέσα στην καρδιά του. Το Άγιο Πνεύμα, όταν ενοικεί στην καρδιά του ανθρώπου προσεύχεται ''στεναγμοίς αλλαλήτοις'', ''κράζον, αββά ο πατήρ''. Και μαζί με το άγιο Πνεύμα συμπροσεύχεται και ο νούς του ανθρώπου, με την λεγόμενη ''νοερά προσευχή'' ή ''καρδιακή προσευχή''.
Είπαμε πιο πάνω, πως η έλευση και η ενοίκησι στην καρδιά μας του Αγίου Πνεύματος προϋποθέτει ότι ο χριστιανός έχει υποβληθεί προηγουμένως στην άσκηση εκείνη, την θεραπευτική αγωγή, κι έχει θεραπεύσει την καρδιά του από τα τραύματα των παθών της, την έχει καθαρίσει εντελώς ώστε να μπορεί να έλθει και να κατασκηνώσει σ`αυτή το Άγιο Πνεύμα. Πρέπει δηλ. να έχει διανύσει ο άνθρωπος με επιτυχία το πρώτο στάδιο της πνευματικής ζωής, την ''κάθαρση''. Αυτό έχει τεράστια σημασία γιατί : '' ει δε τις Πνεύμα Χριστού ου έχει, ούτος ουκ έστιν αυτού''.
Η εντολή του απ. Παύλου είναι σαφής. Εκείνος ο οποίος δεν έχει μέσα στην καρδιά του ένοικο το Άγιο Πνεύμα, αυτός δεν είναι του Χριστού. Δεν είναι μέλος του σώματός Του, της Εκκλησίας Του. Και εκείνος, ο οποίος δεν είναι του Χριστού, που δεν έχει το άγιο Πνεύμα, δεν έχει την τέλεια πίστη, είναι ''αδόκιμος'', δηλ. άξιος αποδοκιμασίας.
Γράφει σχετικά ο απ. Παύλος:'' Εαυτούς πειράζετε, ει εστέ εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε, ή ούκ επιγινώσκετε εαυτούς ότι Ιησούς Χριστός εν υμίν εστίν; ει μη τι αδόκιμοι εστέ''.
Τέλος, ο ευαγγελιστής Ιωάννης θεωρεί την ''τέλεια'' πίστη, σαν πίστη που νίκησε τον κόσμο : '' Αύτη η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών''. Η πίστη αυτή είναι που σώζει τον άνθρωπο. Είναι ο καρπός του δένδρου του αγίου Πνεύματος. Αμήν.
Κορυφή



Re: π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ

Δημοσίευση από inaapp » Παρ Φεβ 27, 2009 11:15 pm
ΘΕΜΑ ΤΡΙΤΟΝ

Πως αρχίζουμε την κάθαρσή μας

Α) ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΣΗ

Ο άνθρωπος όταν πλάσθηκε από τον Θεό, δεν είχε ανάγκα ''καθάρσεως'', γιατί βρισκόταν ήδη στο στάδιο του ''φωτισμού'' τουλάχιστον. Είχαν δηλ. οι πρωτόπλαστοι μέσα στην καρδιά τους το άγιο Πνεύμα. Είχαν ''αένναη μνήμη'' Θεού, δηλ. είχαν την διαρκή ενθύμηση Του με την λεγόμενη ''νοερά προσευχή''. Κι ορισμένες φορές είχαν και την θεία εμπειρία της θεοπτίας, δηλ. έφθαναν και στη θέωση.
Με την παρακοή όμως της θειας εντολής και την επακολουθήσασα πτώση τους οι πρωτόπλαστοι απώλεσαν αυτήν την μακαριότητα του παραδείσου. Έχασαν δηλ. την ''θέα'' του Θεού και την ''αένναη μνήμη'' Του, που έχουν όσοι βρίσκονται στο στάδιο του ''φωτισμού''. Η απώλεια αυτού του πράγματος λέγετε ''πνευματικός θάνατος'' του ανθρώπου, γεγονός το οποίο κληρονομούν όλοι οι απόγονοι των πρωτοπλάστων.
Ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου εδώ στην γη δεν είναι τίποτε άλλο από το να μπορέσει ο άνθρωπος να πετύχει να επανέλθει στο ''αρχαίον κάλλος'' των πρωτοπλάστων, πρίν την παρακοή τους.
Για να φθάσει όμως ο άνθρωπος στην κατάσταση αυτή, τον ''φωτισμό'', πρέπει προηγουμένως να έχει διανύσει με επιτυχία το πρώτο στάδιο της ''καθάρσεως'' της καρδιάς και του νού. Η ''κάθαρσις'' γίνεται με την απαλλαγή από τα πάθη που εμφωλεύουν σ`αυτήν για να έρθει και να κατοικήσει μόνιμα σ`αυτή το άγιο Πνεύμα, ώστε ο άνθρωπος να γίνει ''ναός του αγίου Πνεύματος''. Η ''κάθαρση'' του νού γίνεται με το άδειασμα όλων των λογισμών, καλών και κακών, ώστε να παραμένει σ`αυτόν ένας μόνο λογισμός, η ''αένναη μνήμη '' Θεού.
Ο τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνεται η ''κάθαρση'' αυτή είναι η άσκησις και μάλιστα υπό την καθοδήγηση πνευματικού πατέρα, που έχει αποκτήσει το χάρισμα αυτό από δικό του πνευματικό πατέρα, τον ''γέροντά'' του.
Για την κάθαρση αυτή μιλάνε όχι μόνο οι άγιοι Πατέρες, αλλά και αυτή η Αγία Γραφή. Στη συνέχει θα δούμε μερικά τέτοια χωρία της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, που μιλάνε για την καρδιά και την ''κάθαρσή'' της.

1. Τι λέει η Παλαιά Διαθήκη για την καρδιά και την ''κάθαρση''

α) Ο προφήτης Ιεζεκιήλ παραγγέλει στους ανθρώπους: '' ποιήσατε εαυτοίς καρδίαν καινήν'' και '' καθαρισθήσεσθε από πασών των ακαθαρσιών υμών.....και καθαριώ υμάς. Και δώσω υμίν καρδίαν καινήν και πνεύμα καινόν δώσω εν υμίν και αφελώ την καρδίαν την ληθίνην εκ της σαρκός υμών και δώσω υμίν καρδίαν σαρκίνην''. Δηλ. ο προφήτης Ιεζεκιήλ μας παραγγέλει λέγοντας κάνετε καινούργια την καρδιά σας. Και θα σας δώσω καινο΄΄υργια καρδιά και θα σας ξαναδώσω το άγιο Πνεύμα μέσα στην καρδιά σας. Έτσι θ`αφαιρέσω την παλαιά καρδιά σας, που έγινε σκληρή σαν πέτρα και θα ξαναποκτήσεται την σάρκινη καρδιά σας, την κατάλληλη να δεχθεί το άγιο Πνεύμα.
β) Η Σοφία Σειράχ μας παραγγέλει: '' από πάσης αμαρτίας καθάρισον καρδίαν''.
γ) Είναι απαραίτητο ο άνθρωπος να καθαρίσει την καρδιά του, γιατί σε αντίθεση με τους ανθρώπους που εξετάζουν το πρόσωπο των ανθρώπων ο Θεός εξετάζει την καρδιά: '' Ο άνθρωπος όψεται εις πρόσωπον, ο δε Θεός όψεται εις καρδίαν''.
δ) Ο Κύριος ζητάει την καρδιά από τον κάθε άνθρωπο: '' Δός μοι, υιέ, σην καρδίανξ'' λένε οι Παροιμίες του Σολομώντος.
ε) Με την καρδιά του ο άνθρωπος γνωρίζει ότι ο Θεός είναι ο Κύριος: ''Και δώσω αυτοίς καρδίαν του ειδέναι αυτούς εμέ, ότι εγώ ειμί Κύριος''.
στ) Ο Κύριος είναι ''ο ετάζων καρδίας και νεφρούς''.
ζ) Και γι`αυτό ο ψαλμωδός ζητάει να είναι ταπεινή η καρδιά του: ''Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινομένην ο Θεός ούκ εξουδενώση''.
η) Ο ίδιος ο ψαλμωδός παρακαλεί τον Κύριο να ξανακάνει την καρδιά του καθαρή, ύστερα από το λέρωμά της από τις αμαρτίες του και να ξαναστείλει σ`αυτήν να κατοικήσει το άγιο Πνεύμα, με το οποίο να εγκαινιάσει τα έγκατα της ψυχής του: '' καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και Πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου''.
θ) Οπότε ο άνθρωπος που καθάρισε την καρδιά του από τα πάθη της αμαρτίας, αυτός δέχθηκε την επίσκεψη και ενοίκηση του αγίου Πνεύματος σ`αυτή, το οποίο προσεύχεται μέσα της ακατάπαυστα όλο το εικοσιτετράωρο, έστω κι αν κοιμάται, όπως λέει το Άσμα Ασμάτων : '' Εγώ καθεύδω και η καρδία μου αγρυπνεί''.

2. Τι λέει η Καινή Διαθήκη για την καρδιά και την ''κάθαρσή'' της

α) Ο Κύριος στην επί του Όρους ομιλία Του είπε : '' Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται''. Δηλ. όσοι εδώ στην γη καθαρίσουν την καρδιά τους από τα πάθη τους, από εδώ θα δούν τον Θεό.
β) Τους δύο μαθητές Του που πήγαιναν μετά την Ανάστασή Του πρός τους Εμμαούς, τον Λουκά και τον Κλεόπα, που ακόμα δεν είχαν εντελώς καθαρίσει την καρδιά τους, τους επέπληξε μ`αυτά τα λόγια : '' Ώ, ανόητοι και βραδείς τη καρδία του πιστεύειν επί πάσιν οις ελάλησαν οι προφήται''.
γ) Αντίθετα, για τους άλλους μαθητές Του, που ήδη είχαν καθαρισθεί, λίγο πρίν την σταύρωσή Του, τους είπε : '' Υμείς καθαροί εστέ, αλλ` ουχί πάντες, ήδει γαρ τον παραδιδόντα αυτόν, δια τούτο είπεν ουχί πάντες καθαροί εστέ''.
Αυτό σημαίνει πως ο Κύριος σ`όλο το τριετές διάστημα, που είχε κοντά Του τους μαθητές κι αποστόλους, τους καθοδηγούσε να διανύσουν το στάδιο της πνευματικής ''καθάρσεώς'' τους με την θεία διδασκαλία Του.
δ) Γι`αυτό λέγει : '' Ήδη καθαροί εστέ δια τον λόγον, ον λελάληκα υμίν''.
ε) Αντίθετα με τους μαθητές του Κυρίου οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ενδιαφέρονταν περισσότερο για την εξωτερική εμφάνισή τους, παρά για την εσωτερική καθαρότητά τους. Γι`αυτό ο Κύριος τους είπε : '' Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι, ότι καθαρίζεται το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος, έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής και αδικίας. Φαρισαίε, τυφλέ, καθάρισον πρώτον το εντός της παροψίδος ίνα γένηται και το εκτός αυτού καθαρόν''.
στ) Ο απ. Πέτρος μιλώντας στην Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων και αναφερόμενος στους εξ εθνών χριστιανούς, που οι εξ Ιουδαίων χριστιανοί ήθελαν ν`αναγκάσουν να περιτέμνονται, τους είπε : '' Ο καρδιογνώστης Θεός εμαρτύρησε αυτοίς δούς αυτοίς το Πνεύμα το άγιον καθώς και ημίν, και ουδέν διέκρινε μεταξύ ημών τε και αυτών, τη πίστει καθαρίσας τας καρδίας αυτών''.
ζ) Ο απ. Παύλος, μιλάει επίσης πολλές φορές για την ''κάθαρση'' και τον ''φωτισμό''. Πρός τους Γαλάτες γράφει χαρακτηριστικά : '' Ότι εστέ υιοί, εξαπέστειλε ο Θεός το πνεύμα του Υιού αυτού εις τας καρδίας υμών κράζον' αββά ο πατήρ''.
η) Καθώς και πρός τους Κορινθίους που γράφει : '' Ταύτας ούν έχοντες τας επαγγελίας, καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού''.

Βλέπουμε πως όλη η Αγ. Γραφή μιλάει για την ''κάθαρση'' της καρδιάς. Αλλά και ολόκληρη η λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας αποβλέπει στην ''κάθαρση'', τον ''φωτισμό'' και την ''θέωση'' των πιστών. Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης λέει χαρακτηριστικά : '' αι μεν άγιαι τελεταί καθάρσεως εισί και φωτισμός και τελείωσις, οι δε λειτουργοί καθαρτική τάξις''.
Κορυφή



Re: π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ

Δημοσίευση από inaapp » Τετ Μαρ 04, 2009 11:35 pm
Β) Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ''ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ'' ΜΑΣ

Κατ`αρχήν ο άνθρωπος αποκτάει την ''πρώτη'' ή ''ψιλή'' πίστη και μετά αρχίζει να διανύει το στάδιο της ''καθάρσεως'' του, δηλ. η ''πρώτη'' πίστη δεν είναι στοιχείο της καθάρσεως, γιατί μπορεί κάποιος ν`αποκτήσει την πίστη αυτή, όπως άλλωστε την διαθέτει και ο διάβολος, χωρίς ν`αρχίσει ποτέ να διανύει το στάδιο αυτό. Πόσοι άλλωστε άνθρωποι έχουν πιστέψει ότι υπάρχει Θεός, έχουν δηλ. αποκτήσει την ''πρώτη'' πίστη, χωρίς όμως ποτέ να καθαρθούν. Μπορεί μάλιστα οι άνθρωποι αυτοί να πιστεύουν ότι θα σωθούν κιόλας επειδή ''πιστεύουν'' με την ''πρώτη'' πίστη ότι υπάρχει Θεός.
Ο χριστιανός όμως που θ`αξιωθεί ν`αποκτήσει την ''πρώτη'' ή ''ψιλή'' πίστη, πρέπει μετά ταύτα ν`αρχίσει την ''κάθαρσή'' του, αν θέλει να φθάσει στη σωτηρία του.
Και πως αρχίζει η ''κάθαρσις''; Αρχίζει με τους δυο καρπούς που παράγει η ''ψιλή'' πίστη. 1) Την επιθυμία των καλών πραγμάτων και 2) το φόβο της κολάσεως.

1) Τι είναι η επιθυμία των καλών πραγμάτων
Είναι η νοσταλγία της ψυχής μας να επανέλθει στην παραδείσια κατάσταση της Εδέμ, που βρίσκονταν ο άνθρωπος πρίν την πτώση του. Επιθυμεί η ψυχή μας να επανέλθει στην ουράνια πατρίδα μας, όπως νοσταλγεί την πατρίδα του ένας πρόσφυγας ή ένας αιχμάλωτος.
Ο άνθρωπος νοσταλγεί την βασιλεία των Ουρανών, κι αυτή πρέπει να σκέφτεται συνέχεια. Κι όταν κάποιος σκέπτεται συνέχεια την βασιλεία των ουρανών, θα κάνει σιγά-σιγά ότι πρέπει για να την κληρονομήσει.
Ο αββάς Υπερέχιος έλεγε ότι η σκέψη σου πρέπει πάντοτε να βρίσκεται στην βασιλεία του Θεού, οπότε γρήγορα και ασφαλώς θα την αποκτήσεις ( Ευεργετινός τομ. Α΄).
Επίσης η οσία Συγκλητική, μια μεγάλη αγία της Εκκλησίας μας, η μνήμη της οποίας εορτάζεται στις 5 Ιανουαρίου, έλεγε: ''Σ`αυτήν την γη ευρισκόμεθα ως να είμεθα μέσα εις δευτέραν μητρικήν κοιλίαν. Όταν ευρισκόμεθα μέσα εις την κοιλίαν της μητέρας μας, δεν εζούσαμεν όπως ζώμεν μετά την εξ αυτής γέννησιν ημών. Ούτε τας στερεάς τροφάς, που από τώρα απολαμβάνομεν, ετρώγαμεν τότε κατά την εμβρυϊκήν μας περίοδον, αλλ`ούτε και μέσα εις την κοιλίαν της μητρός μας ηδυνάμεθα να ενεργώμεν όπως τώρα. Γενικά τότε εις την κοιλίαν της μητέρας μας εστερούμεθα πολλών άλλων επιγείων απολαύσεων. Τοιουτοτρόπως ακριβώς ζώντες και εις τον παρόντα κόσμον δεν δυνάμεθα ν`απολαύσωμεν ωρισμένα μεγαλοπρεπή και θαυμαστά αγαθά που ευρίσκονται αποκλειστικώς και μόνον εις την βασιλείαν του Θεού. Εφ`όσον λοιπόν εγνωρίσαμεν λεπτομερώς την παρούσαν ζωήν, είναι καιρός πλέον να επιθυμήσωμεν και τα επουράνια. Εδοκιμάσαμεν τας επιγείους τροφάς, ας ορεχθώμεν τώρα και τας θείας. Εχορτάσαμεν το προσωρινόν υλικό φώς, ας ποθήσωμεν τώρα τον Ήλιον της δικαιοσύνης. Ας συγκλονισθώμεν από την ισχυράν νοσταλγίαν της άνω Ιερουσαλήμ και ας ποθήσωμεν να την ίδωμεν ως μητέρα και πατρίδα'' ( Ευεργετινός τομ. Α΄)
Κάποτε μερικοί μοναχοί παρεκάλουν ένα ασκητή να σταματήσει τους υπεράνθρωπους κόπους στους οποίους υπεβάλλετο. Κι ο ασκητής τους απάντησε: '' Τέκνα μου, σας βεβαιώνω, πως κι ο Αβραάμ ασφαλώς θα μετανοήσει κατ`εκείνη την ημέρα όταν θα ιδή τον πλούτο των επουρανίων δωρεών, τις οποίες θ`απολαύσουν οι άγιοι, γιατί δεν είχε αγωνισθή περισσότερο εδώ στον κόσμο, όταν ακόμα ζούσε''.
Αυτή, λοιπόν, την επιθυμία πρέπει ν`αποκτήσει ο χριστιανός και μ`αυτή ν`αρχίσει την ''κάθαρσή'' του. Και η επιθυμία αυτή φυτρώνει μεν μόνη της στην ψυχή μας, πρέπει όμως εμείς να την καλλιεργήσουμε. Να διατηρούμε συνεχώς την σκέψη μας στον πλούτο του παραδείσου, που αναμένει τους αγίους, μεταξύ των οποίων πρέπει να επιθυμούμε να κατατάξουμε τον εαυτό μας.